Weten wat je hebt. Muziek uit 2012.

Pas weten wat je had, als je het bent verloren. Dat is wat mij betreft zo’n beetje de strekking van het nummer van Passenger – Let Her Go. Pas weten dat je van haar houdt, als je haar hebt laten gaan. Wel een trieste constatering. Net als het missen van de zon als het begint te sneeuwen.
Toch is het vaak wel zo. Pas als je ziek bent, weet je hoe fijn het is om gezond door het leven te huppelen. Als je dan vervolgens weer beter bent geworden, ben je binnen de kortste keren weer vergeten dat je ooit ziek was.
Bovengenoemd nummer van de groep Passenger, zo mooi, ingetogen en vol emotie gezongen door Mike Rosenberg, helpt mijn alter eega en mij regelmatig herinneren aan het feit, dat we goede dingen des levens zo gemakkelijk vergeten. Waarschijnlijk omdat de negatieve zaken vaak meer aandacht krijgen. Het is op een of andere manier toch logischer om te klagen over de k…- regen van vandaag, dan om te zeggen dat je zo blij bent dat het gisteren en eergisteren droog was. Over dit laatste moet je veel bewuster nadenken en de kans is erg groot dat je omgeving je stomverbaasd aankijkt en zegt: ‘Ja, en…?’ Want iets wat goed gaat, is over het algemeen niet echt vermeldenswaardig. Het is veel makkelijker om te klagen over alles wat fout gaat en tegenzit, dan blij te zijn dat we de liefde kennen. Dat de wereld niet vergaan is en dat er nog altijd heel mooie muziek gemaakt wordt, waar iedereen naar hartenlust van kan genieten en waardoor je je bewust wordt van alles wat je hebt.



Passenger - Let Her Go

Well you only need the light when it's burning low
Only miss the sun when it starts to snow
Only know you love her when you let her go

Only know you’ve been high when you’re feeling low
Only hate the road when you’re missing home
Only know you love her when you let her go
And you let her go

Staring at the bottom of your glass
Hoping one day you’ll make a dream last
But dreams come slow and they go so fast

You see her when you close your eyes
Maybe one day you’ll understand why
Everything you touch surely dies

But you only need the light when it's burning low
Only miss the sun when it starts to snow
Only know you love her when you let her go

Only know you’ve been high when you’re feeling low
Only hate the road when you’re missing home
Only know you love her when you let her go

Staring at the ceiling in the dark
Same old empty feeling in your heart
Cause love comes slow and it goes so fast

Well you see her when you fall asleep
But never to touch and never to keep
Cause you loved her too much and you dived too deep

Well you only need the light when it's burning low
Only miss the sun when it starts to snow
Only know you love her when you let her go

Only know you’ve been high when you’re feeling low
Only hate the road when you’re missing home
Only know you love her when you let her go
And you let her go
Ooooh ooooh ooooh

Zing, Zing Zing. Muziek uit 2012.

Sommige mensen weten al vanaf hun vroege jeugd wat ze willen worden. Politie- of brandweerman zijn dan veel gehoorde beroepen. Kinderen zingen ook graag. Het nummer van Abba, Thank You For The Music, gaat daarover. Dat lied was in mijn jeugd een hit. Ik herken er wel iets in. Ik kon ook op jonge leeftijd alle liedjes van de radio (fonetisch) meezingen. Maar met zingen je geld verdienen...? Vijfendertig jaar geleden, toen ik voor de beroepskeuze stond, was zingen niet echt een beroep. Leuk voor hobby, maar om geld te verdienen moest je een vak leren.
Vanmorgen kwam ik weer eens iemand tegen die wél zijn jeugddroom heeft waargemaakt. Willy Marneef, onze bhv-trainer. Hij heeft, als voormalig brandweerman en ambulancebroeder, een trainingscentrum opgericht voor bhv’ers. Hij zet een oefening in elkaar, met een brandhaard, slachtoffers en de hele mikmak en de bhv’ers moeten de boel dan zo goed mogelijk zien op te lossen. Dit is niet alleen noodzakelijk voor je certificatie, het is vooral ook heel leuk!
Inmiddels ken ik Willy al zo lang, een kleine tien jaar schat ik, dat we ook enigszins elkaars hobby's en leefomstandigheden kennen. Wij hebben het dan ook altijd even over Radio2. Een gezamenlijke hobby. Net als het schrijven van verhalen. Vandaar deze blog over Willy. Bovendien hoorde ik vanmorgen op onze favoriete radiozender het nummer Sing Sing Sing van Van Velzen en daar heb ik het met Willy nog niet over gehad. Terwijl Van Velzen dan weer typisch zo iemand is, die al heel jong wist dat hij zanger wilde worden. Als kind zong hij op de achterbank de liedjes van de Beatles (waarschijnlijk fonetisch) mee. Zijn vader heeft daar een belangrijke rol in gespeeld. Mooi toch, als je zo jong al weet wat je wilt worden?

Keuzes maken. Top2000.

Het leven bestaat uit keuzes maken, maar het kiezen van de vijftien mooiste nummers aller tijden is een moeilijke. Het is voor mij hetzelfde als in de herfst door het bos lopen en het prachtigste afgevallen blad uitkiezen. Kies je uit die enorme hoeveelheid dan voor de kleur, de vorm, of voor het meest gave blad?
Ik ben nu ruim een jaar aan het bloggen over popnummers die mij op een of andere manier aanspreken. Ik kies elke week één nummer en daar schrijf ik dan iets over. Ik heb nu al ruim 50 nummers voor mijn blogvoetlicht gebracht, die ik allemaal om verschillende redenen mooi vind. Soms is de klankkleur prachtig, bij een ander is de dichtvorm subliem en bij de derde is de herinnering favoriet.
Om mijn alter eega en mij toch een grens op te leggen, maken we uit genoemde 50 nummers een keuze.
In ieder geval komen alle decennia aan bod, want vanaf mijn vroege jeugd, midden jaren zestig, luister ik al graag naar muziek. De jaren ‘70 zijn goed vertegenwoordigd, maar ook de laatste jaren worden er veel mooie nummers gemaakt.
Over het algemeen zijn wij trouwens dik tevreden met de Top2000 hoor. Ruim een week alleen muziek en verhalen, heerlijk! Elk jaar blijkt dat ik de meeste nummers wel ken en altijd komen er weer herinneringen voorbij die ik graag wil delen met mijn bloglezers. Wat dat betreft kan ik nog wel even vooruit. Ik vind het leuk om in zo'n 300 woorden weer te geven waarom ik een bepaald nummer zo mooi vind, of gek, of apart. Als je dus wilt lezen waarom The Rose van Bette Midler voor ons op nummer één staat, kijk dan bij 16 november 2011. De definitieve lijst van mijn alter eega en mij ziet er als volgt uit (ik heb deze blog naar Bert Kranenbarg gestuurd, van Knooppunt Kranenbarg, dagelijks van 4 tot 7 uur op Radio2)

1. The Rose - Bette Midler (1980) 16-11-11
2. Autumn Leaves – Eva Cassidy (1998) 05-11-12
3. Sovereign Light café – Keane (2012) 06-06-12
4. Kiss from a rose – Seal (1994) 11-04-12
5. Arms of May – Sutherland Bros. & Quiver (1976) 31-08-11
6. You needed me – Ann murray (1978) 22-10-12
7. Hello – Lionel Richie (1984) 11-07-12
8. Slow - Rumer (2011) 04-04-12
9. Beautiful – Christina Aguilera (2010) 21-09-11
10. All I wanna do – Heart (1990) 28-09-11
11. Terug naar de kust – Maggie Mc Neal (1976) 14-09-11
12. Hold on – Michael bublé (2010) 09-05-12
13. Promis Me – Beverly Craven (1990) 01-02-12
14. Only Women Bleed – Julie Covington (1978) 11-01-12
15. To make you feel my love – Adele (2008) 15-02-12

Een zaterdagavond met Billy Joel. Muziek uit 1973.

Nummers die recht uit het hart komen, maken volgens mij de meeste kans ooit een ‘evergreen’ te worden. Neem bijvoorbeeld Piano man van Billy Joel. In dit nummer beschrijft hij wat hij als 24-jarige singer-songwriter op zaterdagavond beleeft.
Om een uur of negen schuifelen de reguliere klanten binnen. Een oude man, die de liefde heeft verklaard aan zijn gin-tonic vraagt Bill een herinnering te spelen. Hij weet niet meer precies hoe het lied gaat, 'maar het is droevig en lief, toen ik het zong was ’k nog vief, oh wat was ik nog jong en actief' en dan neuriet de man lalala. ‘Zing voor ons, want jij bent de muzikant en jij zorgt ervoor dat we ons goed voelen.’ Hij zingt over zijn vriend John, de barkeeper, die hem gratis drankjes geeft en vuur voor zijn sigaret, maar die eigenlijk graag een filmster zou willen zijn. Over Paul die iets doet in onroerend goed en die nooit tijd heeft gehad voor een vrouw en Paul praat met Davy, die zijn hele leven al bij de marine zit en daar waarschijnlijk ook wel zal blijven. Over de serveerster die polititiek beoefent, als de zakenman langzaam stoned wordt. Samen drinken samen een glas ‘eenzaamheid’, maar dat is altijd nog beter dan alleen drinken. Toch vindt Bill het een goed publiek voor de zaterdag. De manager is ook tevreden en lacht naar hem. Hij weet namelijk wel dat die kroegtijgers voor Billy komen, zodat ze even hun zorgen kunnen vergeten. De piano maakt er een feestje van en de microfoon smaakt inmiddels naar bier. Het publiek zit aan de bar en zorgt voor zijn broodwinning en vraagt zich ondertussen af wat zo’n goeie zanger hier in de kroeg doet...
Kijk, zo’n nummer gaat vanuit zijn hart, linea recta naar het mijne.



It's nine o'clock on a Saturday
The regular crowd shuffles in
There's an old man sitting next to me
Makin' love to his tonic and gin

He says, "Son, can you play me a memory
I'm not really sure how it goes
But it's sad and it's sweet and I knew it complete
When I wore a younger man's clothes."

la la la, di da da
La la, di di da da dum

Sing us a song, you're the piano man
Sing us a song tonight
Well, we're all in the mood for a melody
And you've got us all feelin' all right

Now John at the bar is a friend of mine
He gets me my drinks for free
And he's quick with a joke and he'll light up your smoke
But there's some place that he'd rather be
He says, "Bill, I believe this is killing me."
As his smile ran away from his face
"Well I'm sure that I could be a movie star
If I could get out of this place"

Now Paul is a real estate novelist
Who never had time for a wife
And he's talkin' with Davy, who's still in the Navy
And probably will be for life

And the waitress is practicing politics
As the businessman slowly gets stoned
Yes, they're sharing a drink they call loneliness
But it's better than drinkin' alone

It's a pretty good crowd for a Saturday
And the manager gives me a smile
'Cause he knows that it's me they've been comin' to see
To forget about their life for a while
And the piano, it sounds like a carnival
And the microphone smells like a beer
And they sit at the bar and put bread in my jar
And say, "Man, what are you doin' here?"

Herfstbladeren. Muziek uit 1998.

Van de paddenstoelen op de dode boomstammen in mijn vorige blog is het maar een kleine stap naar de kale bomen in de herfst. Het ene moment zitten ze nog mooi in het roodgekleurde blad, maar als de herfstwind even flink haar best doet, zijn ze in een mum van tijd kaal.
Stormen en slagregens zijn nu aan de orde van de dag en dat betekent dat mijn alter eega en ik weer graag binnen zitten. Verwarming aan en een beker warme chocolademelk binnen handbereik. Om het compleet te maken nemen we er een stuk gevuld speculaas bij en zetten we een mooi stukje muziek op.
Eva Cassidy bijvoorbeeld. Zij is ons helaas, op de veel te jonge leeftijd van 33 jaar ontvallen, maar we kunnen nog steeds genieten van haar prachtige liedjes. Met de begeleiding van haar akoestische gitaar klinkt Autumn Leaves helemaal melancholisch. Dat komt natuurlijk ook omdat het over een relatie gaat waaraan een einde is gekomen. Gaat het om een ouder? Dat idee krijg ik omdat ze het heeft over ‘door de zon gebruinde handen’. Hoe het ook zij, ze mist haar liefste het meest als de roodgouden herfstbladeren vallen. Wij missen Eva ook. Het is jammer dat we geen nieuwe nummers meer van haar kunnen verwachten, want ze heeft een heerlijk warme stem. Het nummer Autumn Leaves is overigens twee jaar na haar dood uitgebracht. De oorspronkelijke tekst is in 1945 door de Franse dichter Jacques Prévert geschreven. Toen heette het Les Feuilles Mortes (de dode bladeren). Eva vond het kennelijk mooi en heeft het opgenomen. Zo leeft ze voort en dat is een mooie troost.

De paddenstoel op een voetstuk. Muziek uit 1978

Je geliefde zet jou op een paddenstoel en zodoende word je boven alles uitgetild. Dat was het idee wat ik, als zestienjarige in 1978, had bij het nummer You Needed Me van Anne Murray. Het is een nummer wat beschrijft wat je geliefde allemaal voor je doet. Het varieert van, je tranen drogen, je hoop geven en je sombere gedachten uitwissen tot, je op eigen benen laten staan en je waardigheid geven. Tevens ben je nódig, heel hard nodig! Uiteindelijk word je dus hoog op die paddenstoel gezet. Ja, zo hoog zelfs, dat je bijna de eeuwigheid kan zien! Ahhhh! Hier moet sprake zijn van échte liefde!
Maar hoe zit dat met die paddenstoel? De tijd van vallende bladeren en prachtige bruin-, geel- en roodtinten, badend in een milde herfstzon is weer aangebroken. Daar horen deze schimmels ook bij! Elfenbankjes, eekhoorntjesbrood en die rode met die witte stippen, de vliegenzwam. Dat blijft voor mij toch wel de oerpaddenstoel. Daar zit Kabouter Spillebeen op heen en weer te wippen, totdat met een diepe zucht, zijn beentjes hopla! de lucht in vliegen. Paddenstoel kapot! Hoe kan het dan, dat je geliefde jou daar op kan plaatsen? En hoe zit dat dan in combinatie met het zien van die eeuwigheid?
Ik heb de tekst er nog eens op nagelezen, maar het gaat hier om een ‘pedestal’ en dat is Engels voor ‘voetstuk’. Aha, je wordt dus door je geliefde op een voetstuk gezet. Dat is mooi, dat herken ik wel. Het betekent trouwens ook (onderstuk van een) ‘schrijfbureau’. En dat maakt de tekst helemaal toepasbaar op mijn geliefde. Soms zet ze mij áán mijn pedestal en dan zegt ze: 'Ach, schrijf nog eens zo’n leuke column over een lied.’

Emotie. Muziek uit 1984

Regisseur, regieassistent, camera- en geluidsmannen, productieassistent. Allemaal leerlingen van het Saxion in Enschede. De regisseur is 22 jaar en ik vind het bijzonder hoe zij de acteurs, die in de meeste gevallen ruim twee keer zo oud zijn, op hun gemak stelt en hen de emoties uit laat beelden die zij graag op het scherm wil zien.
Acteren in een film. Een stille wens is vorig weekend in vervulling gegaan. Overigens niet mijn enige wens en als ik niet Het Slachtoffer had mogen spelen in de tien minuten durende rolprent Miscommunicatie in de Rechtszaal, dan was ik nu niet minder gelukkig geweest. Maar het is wél een belevenis! Mijn tekst bestaat uit welgeteld drie regels en daar moet álle emotie in gelegd worden die ik in mij heb. Dat is gelukt. Althans, volgens ‘De Crew’. Het moet wel verschillende keren overnieuw en uit verschillende posities worden opgenomen, zodat de tijd gaat dringen, maar de regisseur wordt er niet warm of koud van. Ze is overal nodig en moet vele beslissingen nemen. Wat knap dat ze dat allemaal kan!
Toen ik die leeftijd had, in 1984, was ik ook student. Ik leerde in Schoonhoven voor edelsmid. Ik kan me nog herinneren dat we op enig moment in de Zilverstad op het Marktplein een demonstratie hielden van wat we zoal leerden op De Vakschool. Ik zat te ciseleren. Met een hamer en ponsjes een voorstelling maken in metaal. Denk aan avondmaalsborden in de kerk of aan rijk versierde zilveren schalen. Ik heb toen aan mensen, minstens twee keer zo oud als ik, uitgelegd wat ciseleren is. Enthousiast, met kennis van zaken en overtuigd van mezelf. Waarschijnlijk zijn er toen ook wel mensen geweest die hebben gezegd; ‘Wat knap dat die kinderen dat allemaal weten en kunnen…’

De Beierse Biertuin

München was geweldig! Wat een prachtige stad. Inwoners zeggen zelf dat het een groot dorp is. Daar bedoelen ze dan Die Altstadt mee, met zijn prachtige monumentale gebouwen a l’ Arc de Triomphe, gezellige Gashöfe, winkels en natuurlijk meerdere Biergärten.
Onze kennissen, die hun hele leven al in München wonen, nodigden ons uit in zo’n biertuin te gaan eten. Het voedsel werd van huis meegenomen! Voor ons bijzonder, want wie neemt er nu een picknickmand mee bij een bezoek aan een terras? Nou, in München kan dat. Er staan allemaal biertafels en daar ga je aan zitten. Je koopt een pul bier of wijn en eet je meegebrachte spullen op.
In de 16e eeuw werd het brouwen van bier tussen mei en oktober verboden, wegens brandgevaar. De brouwerijen sloegen daarom het bier op in kelders. Bovengronds plantten ze kastanjebomen, want die houden de warmte tegen. De brouwers kwamen op het idee op het bier direct uit de kelders aan de klant te verkopen. Ze mochten daar echter geen eten bij serveren, vanwege de concurrentie met de kroegen. Daarom nam iedereen zelf zijn eten mee en at het op in de schaduw van de kastanjebomen, onder het genot van een grote pul bier.
Onze picknick bestond uit Beierse specialiteiten uit vervlogen tijden. Obatzte, Camembert met uien, bier en paprikakruiden; Leberkäse, smaakt een beetje naar rookworst; Würstchen, Kartoffel- und Krautsalat, Emmentaler, Brotscheiben und ein Riesen Pretzel, knapperig gebakken brood bestrooid met grof zeezout in de vorm van een krakeling.
In de 16e eeuw kon je beter geen water drinken, want daar werd je ziek van. Nu is het andersom, als je namelijk te lang in zo’n gezellige Biergarten blijft hangen…

Ich Liebe Diese Tage… Muziek uit 2012

We gaan naar München! Een veel gehoorde reactie: ‘München? Nog nooit geweest. Is dat een mooie stad? Olympisch stadion, toch?’
Volgens het boekje, Hoe & Wat München van de ANWB, is het een stad met veel historie, rijk versierde gebouwen, heerlijk eten en prachtige parken. Mann muss sicher Weisswurst essen und Bier trinken! We hebben ook nog een ontmoeting met een echtpaar, Münchenaren, waarmee ik 35 jaar geleden enkele dagen heb doorgebracht.
Het is september 1977 en mijn broer, die al jaren in Duitsland woont, gaat trouwen. Ik ben net vijftien en dat is een leeftijd waarop je alles wel spannend vindt maar dat vooral niet laat merken. Ik doe tenminste erg mijn best zo relaxt mogelijk over te komen. Vanwege het trouwfeest logeer ik bij mijn broer. Birgit und Flori, een vriendenstel, logeren daar ook. Zij is een paar jaar ouder dan ik, maar we kunnen het goed vinden samen. We leveren hand- en spandiensten aan de toekomstige bruidegom en we kletsen heel wat af, wat natuurlijk zeer ten goede komt aan mijn cijfers voor Duits op de Mavo.
Twee jaar geleden, op de bruiloft van mijn nichtje, kwamen we elkaar weer tegen. Een heel leven later, maar we praatten zo weer verder. ‘Komm bitte zum besuch in München!’ riepen ze. Dat gaan we dus doen. Met de hogesnelheidstrein, en dan duurt het nóg zeven uur voordat je er bent! De stad wordt niet voor niets de meest noordelijke Italiaanse stad genoemd!
Nu zoek ik nog een liedje wat het heden op een sublieme manier verbindt met het verleden en dat heb ik gevonden, luister maar. Het wordt vast nog eens een grote hit!
Ich liebe Diese Tage… I play my music in the sun. Een mooie mix van 2012 en 1973.

KRIS (feat. DanteThomas) - DieseTage

Een gouden blog. Muziek uit 1983

Het is jullie misschien finaal ontgaan, maar dit is een jubileumblog! Nummertje vijftig welteverstaan. Ik ben nu op de kop af een jaar bezig.
Het is allemaal begonnen met een workshop Columns en blogs schrijven. Eén dag les in het schilderachtige stadje Monnickendam. De workshop werd gegeven door een blogger van het eerste uur, Merel Roze. Aan het eind van die dag neem ik het besluit om wekelijks een column te schrijven. Als rode draad kies ik muziek. Omdat het wel leuk is dat je pennenvruchten ook gelezen worden, vroeg ik onze koorwebmaster om een plekje op de site. Zij was meteen enthousiast en toen ‘moest’ ik wel. De volgende dag al was mijn plekje een feit.
Ik vind het nog steeds heel leuk om te doen en ik zit eigenlijk ook niet vaak om inspiratie verlegen. Ik weet niet zeker of jullie het nog steeds leuk vinden om deze stukjes te lezen, want reacties heb ik sinds mei niet meer gehad. Ik hanteer echter het gezegde ’geen bericht, goed bericht’ en dan ben ik dus toch tevreden.
Even enkele jubileumfeiten. Vanaf november 2011 kan ik zelf mijn site beheren en dus ook de statistieken lezen. Tot nu toe hebben jullie in het totaal 1739 keer ’mijn’ site aangeklikt. De blog Verdovende middelen (2 mei 2012) is het meest bezocht. De schoolagenda (29 februari 2012) scoort ook goed. Een en ander zal ongetwijfeld met bepaalde zoekwoorden te maken hebben, maar toch. Januari was de maand met de meeste pageviews (417) en juli me t de minste (111) maar dat komt natuurlijk omdat jullie toen met vakantie waren…
Ik heb de smaak te pakken en ik ga een gooi doen naar het echte werk: columnist voor Libelle. Als dat lukt moet jullie mij op deze plek misschien missen. Maar goud is wel een een mooie score!

Wind me op, zet me aan. Muziek uit 2012

Een nummertje dat in je hoofd blijft hangen. Lichtvoetig, een beetje retro, lieve stemmetjes. Het duurt even voor ik erachter ben hoe de naam van de band luidt. Ik versta de afkondiging niet goed of helemaal niet. Als ik dan wel iets op denkt te vangen dan klinkt het als Zie Zo. Dat kan natuurlijk ook een afkondiging zijn : ‘Zie zo, dat nummer hebben we weer gehad!’
Als ik tegenwoordig een belangwekkend nummer hoor, schrijf ik datum en tijd op. Op enig moment kijk ik dan op de Radio2 site, klik op de playlist, en… zie daar, eh… zie zo, nee, Zazi met Turn Me On.
Het zijn drie leuke, jonge meiden die in een oude schuur een radio aanzetten. Daar blijkt dan een deuntje uit te komen. Leuke video trouwens.
Zo’n radio hadden wij vroeger ook. Een grote donkerbruine kast met crèmekleurige webbing. Middenonder een aantal witte druktoetsen en een grote ronde volumeknop aan de ene kant. Aan de andere kant de zenderknop. Met een rood balkje kon je de zender aangeven. We schrijven begin jaren ’60. De tijd van Kleutertje luister, Paulus de Boskabouter en het hoorspel.
Bij het luisteren naar de radio past goed het lezen van een stripverhaal. Wij kregen twee keer per jaar, op de verjaardagen van onze ouders, hele stapels van ooms en tantes. De Pep en Sjors & Sjmmie zie ik zo voor me. Vooral van de verhalen van Billie Turf en meneer Kwel heb ik gesmuld. De avond valt, het is al donker buiten, binnen schudt mijn moeder de kolenkit leeg in de haard. Wij zitten behaaglijk te lezen. Een beker chocolademelk, inclusief vel, binnen handbereik. De radio staat nog niet aan, maar ik hoor hem al wel: Turn, turn, turn, turn Me On….

Liedjes schrijven. Muziek uit 1968

Er bestaat een boekje over het schrijven van feestliederen. Hoewel ik zo’n boekje niet nodig denk te hebben, vind ik het toch leuk dat het er is. De flaptekst geeft aan dat er op het gebied van dit soort zelfgeschreven liederen veel kaf onder het koren is.
Dat is mij ook al vaak opgevallen. Je bent te gast op een bruiloft en de voetbalclub zingt een lied. Ze kijken allemaal naar elkaar, beginnen we al? Nu? Even wachten! Te laat! Het eerste couplet wordt een rommeltje. Met een beetje mazzel is er een pakkend refrein en kan iedereen weer aanhaken. Maar dan komen er nóg vijf coupletten…
Daarom heb ik mij gespecialiseerd in het schrijven van pakkende, passende en ethisch verantwoorde teksten op bestaande melodieën. Tegenwoordig maak ik ze ook op melodieën die minder voor de hand liggen, maar die wel naadloos aansluiten op degene voor wie het nummer geschreven is. Nummers uit de Sound of Music bijvoorbeeld of op Hey Jude van de Beatles. Het is niet gauw te moeilijk. Vereiste is wel dat ik genoeg leuke, relevante en aardige achtergrondinformatie heb over het feestvarken.
Het is zeer goed mogelijk om het lied uit te voeren zonder dat ik daarbij aanwezig ben. Het loopt altijd goed en de tekst past perfect in de melodie. Maar vaak is het makkelijk als ik wél in de buurt ben ter ondersteuning. Al is het alleen maar om te zorgen dat men tegelijk begint. Bovendien wil je toch graag dat je geesteskind goed aan het publiek wordt voorgedragen. Ik heb net een lied gemaakt op de melodie ‘Ome Jan’ van Willeke Alberti. Leuk om te doen. Misschien moet ik hier toch gewoon mijn dagelijks werk van maken. Er wordt tegenwoordig genoeg gevierd. Maar al die feesten en partijen dan ook daadwerkelijk bezoeken….? Tja, elk werk heeft natuurlijk minder leuke kanten…!

Hete boodschappen. Muziek uit 1967.

Er zijn dagen dat de zon hoog aan de hemel staat en dat heeft direct invloed op ons zwarte autootje. De binnentemperatuur loopt dan op naar misselijkmakende hoogten, want onze vierwieler is nog een exemplaar met alleen ARKO. Voor de wekelijkse boodschappen heb ik ons karretje echter wel nodig. Over het algemeen bezoek ik de Markt en twee Supermarkten. Dat betekent dus verschillende keren, al dan niet worstelend met kratten of tassen, die hete auto in en uit. Ik zeg dan dapper tegen mezelf dat het best fijn is, die zon, maar mijn gekoelde producten kreunen vanaf de achterbank dat ze aan acuut bederf onderhevig zijn en dat ze zo uit hun verpakking zullen barsten! Vaak ben ik dan nog maar aan het begin van mijn route en roep ik naar achteren dat ze zich niet aan moeten stellen, ik heb het óók warm!
Als het een beetje tegen zit zijn ze op de band bij de kassa ook al behoorlijk gekwetst door de caissière. Zo’n dame die alles zo snel langs de scanner haalt, dat ik het niet bij kan sloffen met inpakken. Natuurlijk zet ik eerst de zware spullen op de band en de chips als laatste, maar op een of andere manier wisselen ze onderling toch stiekem van plek en heb ik uiteindelijk een pak yoghurt en twee dozen kwark die nog bovenop de Dorito’s moeten. Ondertussen drukt de band lekker door en wordt mijn koopwaar samengeperst ónder mijn tas. De caissière roept onverstoorbaar: 'Koopzegels!?' De zoute stengels worden vermorzeld door het kattenvoer. Ik sta in tweestrijd, rustig inpakken of afrekenen? Ik kies voor het laatste omdat ik de boel niet op wil houden. Terwijl ik de tas naar de auto zeul hoor ik de Dorito’s kraken en weer in de hete auto zegt de yoghurt zuur: ‘t Is veel te heet om bovenop te liggen!’

ARKO: Alle Ramen Kunnen Open

Summertime - The Zombies

(gecomponeerd door George Gershwin voor de opera Porgy and Bess uit 1935)

Winterspoken in een hittegolf. Muziek uit 2012.

Midden in de zomer ineens denken aan kerstklokken en sneeuw. Het overkomt me de laatste tijd regelmatig. Hoewel het momenteel op ons terras 35 graden is gaan mijn gedachten ineens via Jingle Bells, maskers, kaarsen en rode mantels naar Winter Wonderland 2011. We zingen dan mee in het koor ter ondersteuning van de uitvoering van Het Spook van de Opera. We hebben er veel plezier in en het is een prachtige voorstelling geworden. Regelmatige volgers van mijn stukjes weten waar ik het over heb en hebben wellicht zelf meegezongen. In de voorstelling zit het lied Het spook van de opera. Het begint met:
Hij heeft mij vaak bezocht. ’s Nachts in mijn droom
En zong dan zacht mijn naam. Mijn trouw fantoom.
Welnu, ik hoor de laatste tijd regelmatig een nummer op mijn favoriete zender, Radio2, wat in het begin veel lijkt op genoemd nummer. Het is een nummer van Train en het heet 50 Ways To Say Goodbye.
Zo gaat dat met gedachten en muziek; ze nemen je zomaar ergens mee naar toe. In feite is mijn hoofd een megacomputer met een perfecte draadloze verbinding met allerlei bronnen. Mijn hersentjes zijn de hele dag aan het surfen. Het grote voordeel van mijn eigen interne computer is dat de verbinding niet snel wegvalt en dat de boel niet vastloopt. Toch moet ik ook bij deze computer de nodige zorgvuldigheid in acht nemen. Niet overbelasten, tijdig de harde schijf defragmenteren (vakantie kan daar zeker bij helpen!) en zorgen voor voldoende voeding. Dat laatste kan in verschillende vormen genuttigd worden. Eetbaar voedsel, om de celletjes op peil te houden en geestelijk voedsel in de vorm van een goed gesprek of een mooi boek. Maar ondanks alle voorzorgsmaatregelen vertoeven mijn gedachten dan toch soms ineens in het verkeerde seizoen.

Train - 50 Ways To Say Goodbye (California 37)

Dat waren nog eens tijden! Muziek uit 1967.

‘Kinderen die vragen worden overgeslagen!’ Een gevleugelde uitspraak in mijn jeugd. ‘Mam, mag ik ook….’ Maar voordat de vraag gesteld was, was er wel iemand die genoemde uitspraak de ether in slingerde, waarna ik beschaamd afdroop. Want ik wist heus wel dat ‘ergens om vragen’ niet hoort.
Zo is er een grappig voorval bekend uit die tijd. Ik ben een jaar of vijf. In de buurt waar ik opgroei zijn alle boerderijen in een straal van 500 meter je buren. Ik kom overal, op zoek naar speelkameraadjes, aandacht en avontuur. De buurvrouwen zijn altijd wel geïnteresseerd in het wel en wee van ons grote gezin en ik ben best bereid te vertellen in ruil voor een glaasje ranja en een plakje koek. De keukens zijn dan ook mijn favoriete plekken in de buurhuizen. Op een dag is de buurvrouw boterhammen aan het smeren. Mijn maag rammelt (eigenlijk altijd) en ik heb wel zin in zo’n lekker broodje. Ik wacht geduldig tot de buurvrouw vraagt of ik ook een stukje wil. Maar de buurvrouw belegt, zonder iets te zeggen, de boterhammen met spek en kaas. Het water loopt me in de mond. Ik schuif wat heen en weer met mijn stoel, maar de buurvrouw hoort het niet. Ik blijf netjes zitten wachten. De buurvrouw pakt een krant en rolt de boterhammen erin. Ik moet handelen voor het te laat is! Ik ga naast de buurvrouw staan, leun met mijn armpjes op het aanrecht en zeg: ‘Ik lust wel een boterham, maar ik vráág er niet om!’ Dat levert een lekker hapje op!
Het ‘nergens om vragen’ zit diep geworteld, maar vandaag de dag levert het alleen nog maar frustratie op.

Those where the days! Mary Hopkins.

Een blinde liefde. Muziek uit 1984.

‘Hallo, ben je naar mij op zoek?’ Dat is toch een prachtige zin, als je de liefde van je leven ziet lopen, tastend in het duister en met een vragende blik in haar ogen. Je wilt haar zeggen dat je van haar houdt en haar in je armen nemen…
Lionel Richie zingt dit begin 1984 vol overtuiging voor Laura. Een blinde jonge vrouw, die haar weg zoekt met een stok en ’s avonds in bed een brailleboek leest. Zo romantisch!
Ik woon in een studentenhuis in die tijd. Vier dames in een klein arbeiderswoninkje. We kijken vaak samen tv. Die staat beneden in het voorkamertje van de hoofdbewoners. Dat kamertje is bijna in zijn geheel voorzien van een soort podium, zo’n tweeënhalve meter in het vierkant. Je kunt er op zitten en het dient tevens als slaapplaats. Hangend op dat bed, tegenwoordig heet dat loungen, kijken we naar series als Dallas, Cheers en Murder She Wrote. Maar de avonden waarop Toppop op de buis is, zijn het leukst. We leveren commentaar en we lachen wat af. Het filmpje van eerder genoemd nummer kan ik me nog goed herinneren. Ik wacht elke week met spanning af of de clip weer getoond wordt. Ik ben namelijk, net als Lionel, ook stiekem verliefd op Laura. Ik weet niet of zij echt blind is, of dat zij een rol speelt. In dat laatste geval vind ik dat ze dat heel overtuigend doet. Ik had haar, zo’n 30 jaar geleden, heel graag de helpende hand geboden.
Maar ondanks haar blindheid, of misschien juist wel dankzij deze handicap, weet zij precies hoe Lionel eruit ziet! Dat móet wel echte liefde zijn! Dat vond ik toen ook al en daar wilde ik natuurlijk niet tussen komen… Ik heb daarom mijn liefde bewaard voor mijn alter eega. Een vooruitziende blik!

Vieze haren en een vette pens. Muziek uit 1978.

Het is een klassieker. Legendarisch. Op ieder jaren-70 feest komt hij wel een keer voorbij. Paradise by the dashboardlight van Meat Loaf.
Mijn alter eega en ik verzorgden ooit een optreden op een familieweekend als het spraakmakende duo. Ik met een enorm kussen onder mijn - veel te grote – overhemd. Mijn lange vette haren geknutseld uit panty’s en touw. Het is een playbackshow.
De act wordt aangekondigd door mijn broer en de familie zit vol spanning te wachten. Wij lopen het geïmproviseerde podium op. Hilariteit. We hebben twee microfoons opgescharreld. Ze hebben loshangende snoertjes. Moedig knikken we naar het publiek.
Het duurt even voordat het casettebandje op scherp staat, maar dan brandt de hel los. Scheurende gitaren. Ik mimiek vol enthousiasme: ‘I remembered every little thing…
De interactie met het publiek laat aanvankelijk te wensen over, maar langzaamaan komen we in onze rol. Lieve hemel, wat duurt dat nummer lang!
In het begin is het nog wel boeiend, zo’n beetje heen en weer springen op het podium terwijl iedereen naar je kijkt. Maar na drie minuten gaat de lol er wel af. Bovendien zakt mijn kussen steeds naar beneden.
Nog vier minuten te gaan. Mijn alter eega heeft het makkelijker, zij hoeft alleen maar mooi te zijn en te playbacken. En mooi is ze al van zichzelf!
We weten nu dat acht minuten de aandacht vasthouden best lang is. Maar we hebben het gered! De familie heeft het er nog wel eens over. Legendarisch of eigenlijk meer pathetisch?

New York. Muziek uit 2010

Het zit er weer op, we zijn weer thuis.
Over het algemeen vieren wij onze vakanties niet zo ver van huis. We zijn wel eens op Kreta geweest en Parijs hebben we ook in ons hart gesloten, maar meestal blijven we in Nederland.
Maar ook al komen we er dan zelf niet, door boeken, films en reisverhalen kan ik me toch wel voorstellen hoe het elders in de wereld is. Soms wordt een stad ook erg mooi bezongen. Bijvoorbeeld New York door Alicia Keys. Je hóórt de wolkenkrabbers in haar stem. Je ziet de zon die weerkaatst in de ramen van die enórme flatgebouwen… concrete jungle with green tomatoes…
Waarschijnlijk een mooie stad om te bezoeken, maar ik ga niet meteen de reisgids pakken. Die pakken wij trouwens zelden.
We zijn dit jaar naar Twente geweest. Rust, prachtige natuur en gemoedelijk volk. We hebben lange wandelingen en mooie fietstochten gemaakt. Op het terras van Theehuis Dennenoord in Nutter kun je heerlijke potten Engelse thee wegslempen en hartige warme scones eten. We hebben urenlang gelezen op ons eigen boerenterras, terwijl de zon onder ging, in de verte, naast de kerktoren van Vasse.
‘s Morgens werden we gewekt door de vogels en we zagen het pasgeboren kalfje zijn eerste wankele schreden zetten in de grote, witte, koeienwereld.
De kunst in de vele Ootmarsumse galerieën doet mijns inziens niet onder voor de kunst in New York, maar veel meer overeenkomsten kan ik niet ontdekken. Nou, misschien toch wel. Alicia klinkt uit een New Yorke speaker waarschijnlijk hetzelfde als uit onze transistorradio op de vakantieboerderij in Mander. Alleen moet ik hier mijn ogen slúiten om de wolkenkrabber te zien…



Empire state of mind (Part II) Broken down - Alicia Keys

Oooh oooh, New York
Oooh oooh, New York
Grew up in a town
that is famous as a place of movie scenes
Noise is always loud
there are sirenes all around
and the streets are mean
If I could make it here
I could make it anywhere
that's what they say
Seeing my face in lights
Or my name in marquies
found down on Broadway

Even if it aint all it seems
I got a pocket full of dreams

Baby I'm from New Yoooork
Concrete jungle where dreams are made of
(Oeps, ik dacht:...with green potatoes…)
There's nothing you can't do
Cause Now you're in New York
These streets will make you feel brand new
The lights will inspire you
Here it for New York
New York
New York

On the avenue
there aint never a curvew
Ladies work so hard
Such a mellting pot
on the corner selling rock
Praechers pray to God
Hail a gipsy cap
take me down from Harlem
to the Brooklyn Bridge
Someone sleeps tonight
with a hunger for more
than an empty fridge

I'm going to make it by any means
I got a pocket full of my dreams

Baby I'm from New York
Concrete jungle where dreams are made of
There's one thing you can do
cause you're in New York
These streets will make you feel brand new
Big lights will inspire you
Here it for New York
New York
New York

One hand in the air for the big city
Street lights, big dreams,
all looking pretty
No place in the world that can compered
Put your lighters in the air
Everybody say yeah, yeah yeaaah
Yeah, yeah yeaaaaah

Zoete herinneringen. Muziek uit 2012.

Er is regelmatig een nummer op de radio te horen wat in mijn hoofd blijft zitten. Als ik het hoor word ik er blij van. De stem is goed en de melodie klinkt als ‘vroeger’. Het is Keane met Sovereign Light Café.
Eerst hoorde ik alleen de melodie, maar ik heb inmiddels de tekst erbij gezocht. Het gaat over teruggaan naar de tijd waarin je jong en onwetend was en achteraf gezien misschien wel het gelukkigst…
Jammer dat je vaak pas achteraf ziet hoe gelukkig je was. Dat betekent dat je op dit moment niet in de gaten hebt dat je gelukkig bent, maar over een jaar kijk je op deze periode terug en dan denk je; hé, wat was ik tóen gelukkig!
Het terugblikken geeft overigens vaak een vertekend beeld. Je middelbare school periode bestond uit louter hoogtepunten. Dat is wat je je nog herinnert en wat je op de foto’s ziet. Maar er waren natuurlijk ook veel kleurloze dagen. Daarvan ben je het bestaan vergeten. Daar maakte je immers geen foto’s van!
Ik ben wel benieuwd of de tieners van nu over 30 jaar anders terugkijken op hun jeugd. Zij hebben immers veel meer foto’s en filmpjes tot hun beschikking. Ze kunnen elk moment in hun leven vastleggen met hun smartphone. En als ze het zelf niet doen dan is er wel iemand anders die het Facebook upload met digitale beelden.
Zelf merk ik dat teveel foto’s een gebeurtenis kleurlozer maken. Als je maar enkele foto’s hebt dan ben je eerder geneigd die te koesteren. Het geringe aantal zorgt er ook voor dat je de ontbrekende delen met je eigen fantasie moet invullen en dan wordt het al snel mooier dan het eigenlijk was. Daarom zijn de herinneringen aan mijn jeugd zoet, er zijn maar een paar foto’s van!



Keane - Sovereign Light Café.

I'm going back to the time when we owned this town
Down Powder Mill Lane, in the battlegrounds
We were friends and lovers and clueless clowns
I didn't know I'd be finding out now I was torn from you
When we thought about things we were gonna do
We were wide eyed dreamers and wiser too

Go down to the rides on East Parade,
by the lights of the Palace Arcade
Watch night coming down on the Sovereign Light Café
I'm begging you for some sign, but you've still got nothing to say
Or I'm turning back home and I'm walking away
I'm a better man now than I was that day

Go down to the rides on East Parade,
by the lights of the Palace Arcade
Watch night coming down on the Sovereign Light Café
Go down to the bandstand on the pier
Watch the drunks and the lovers appear
Take time, just the stars at the Sovereign Light Café

I wheel my bike off the train,
Up the North Trade Road,
Look for you on Marley Lane
In every building, every streetlight
Oh why did we ever go so far from home?

You keep on leaving me mile long traces of who you are
You can get a big house and a faster car
You can run away boy, but you won't go far

Let's go down to the rides on East Parade,
by the lights of the Palace Arcade
Watch night going down on the Sovereign Light Café
Stroll down to the bandstand on the pier
Watch the drunks and the lovers appear
Take time, just the stars at the Sovereign Light Café

La la la la la la la laYeah,
I'm going where the people know my name
La la la la la la la laYeah,
I'm going where the people know my name

Telefonische verkoop. Muziek uit 1978.

Vanmorgen bel ik de klantenservice van onze ziektekostenverzekeraar. Ik heb problemen met het online declareren.
Een mevrouw staat mij keurig te woord en vraagt of er een of twee personen op de polis staan. ‘Twee.’ antwoord ik. Waarop zij zegt: ‘Misschien bent u dan ingelogd onder de naam van uw man?’ Hier antwoord ik ontkennend op, maar verder reageer ik niet. Mensen worden vaak zo onzeker van zo’n uitzondering. Dan hóór ik bijna dat ze een rood hoofd krijgen.
Enkele jaren geleden belde er verkoopster van waterstofzuigers. Omdat ik altijd uiterst beleefd ben en mensen netjes uit laat praten, duren deze gesprekken bij mij vrij lang. Vaak ben ik ook echt wel geïnteresseerd. Alleen al het feit dat je kennelijk zo’n báán wilt hebben! Het is toch niet leuk om al die chagrijnige mensen, onder etenstijd uit te leggen wat ze met een waterstofzuiger kunnen doen?
Maar ik stel relevante vragen en murmel begrijpend. Funest. Voor je het weet wil ze bij je thuis komen om het ding te demonstreren!
Mijn alter eega ziet de bui al hangen. Ze schudt met haar hoofd, rolt met haar ogen en maakt een gebaar alsof ze een keel doorsnijdt.
Ik leg zuchtend uit dat ik écht niet zo’n stofzuiger wil. De vrouw blijft aandringen. Dan zeg ik dat ik mijn echtgenote wel even zal geven. ‘Ach nee,’ zegt de verkoopster samenzweerderig, ‘Doet u dat nu maar niet, mánnen hebben helemaal geen verstand van zulke apparaten.’ Ik grijns en zeg: ‘Maar mijn echtgenote is een vrouw, hier komt ze!’
Er valt geen onvertogen woord en toch is na enkele seconden het gesprek beëindigd. Sommige vrouwen kúnnen dat!

Een nieuwe lente… Muziek uit 1978.

Love Is In The Air, zingt John Paul Young in 1978. Ik ben zestien en volop met de liefde bezig. Vooral met het niet weten waar je ermee heen moet. Degene aan wie ik het wil geven, wil het niet hebben en degene die mij ziet zitten, zie ik niet staan. Als ik toen mijn alter eega al had ontmoet, dan was deze tekst misschien eerder geschreven. Maar, beter laat dan nooit! Met dank aan de zon en de liefde, op de melodie van John Paul:

(Er zit) zomer in de lucht
In de zon die ik omarm
Zomer in de lucht
(Zelfs) in de schaduw is het warm
En de bladeren van de kastanje
Fluisteren zacht in de wind
Ach mijn liefste wat hou ik toch van je
Ik versier je met mijn liefdeslint

Liefde om ons heen
En het zweeft hier door de lucht
Liefde om ons heen
In elk geluid en elke zucht
Komt al het goede van boven
Maakt het ons daarom zo rijk
Dat is iets waar ik in kan geloven
Want ik zie het als ik naar je kijk

Liefde in de lucht
In elke blik en elk geluid
Liefde in de lucht
In wat ik proef en wat ik ruik
Is dit echt nu of ben ik aan ’t dromen
Ben ik wel helemaal wijs
Maar ik wil dit gevoel laten stromen
Want jouw ogen zijn mijn paradijs

Ik zie een ster. Muziek 2012 en 1974.

Nog even en dan is het weer zover. Het songfestival. Er zijn tijden geweest dat het een jaarlijks terugkerend muzikaal hoogtepunt was, waar je op zaterdagavond voor thuis bleef. Eerst de Eurovisietune. Hooggespannen verwachtingen. Hoe zien ze eruit? Speelt het orkest, onder leiding van Harry van Hoof, zijn partij foutloos?
Mouth and Macneal met Ik zie een ster…. kan ik me nog goed herinneren. Ik ben lang fan gebleven van Maggie Macneal, zoals trouwe lezers weten. Vorig jaar september schreef ik over het coveren van Maggie (Zie archief: Toppop).
Het songfestival is nu absoluut minder prominent aanwezig. Ik moet zeggen dat het liedje van dit jaar, You and me van Joan Franka, me wel aanspreekt. Ik heb lange tijd niet geweten dat het ons songfestivalliedje was. Het klinkt een beetje buitenlands en het heeft een pakkende melodie. Joan bezingt een jeugdherinnering. Ze heeft het nummer zelf geschreven. Ze is niet doorsnee, heeft een aparte stem, een bijzonder uiterlijk én ze speelt gitaar. Ik geef het wel een kansje. Misschien komt ze door de eerste ronde, maar ik blijf er niet voor thuis.
38 jaar geleden dus wel! Maar zo spannend als met Mouth and Macneal zal het nooit meer worden. Zij worden derde in 1974. In dat jaar wint Abba met Waterloo. Dát is een evergreen. Net als Ding A Dong van onze eigen Teach In. Zij winnen een jaar later.
Het zou mooi zijn als Nederland weer eens positief voor het voetlicht komt, maar ik heb het idee dat het al lang niet meer gaat om degene die het leukste lied heeft en het mooist kan zingen. Uitstraling en opvallen is nu het devies. Heeft ‘Indiana Joan’ genoeg charisma en gaan wij dit jaar eindelijk weer eens ‘een ster’ zien?

Poetsen en catering. Muziek uit 2010.

De volumeknop vér open en dan lekker meebléren terwijl je de ramen aan het lappen bent. Dat gebeurt als Hold on to me van Michael Bublé onze geluidsboxen passeert. Er zijn vast lezers die nu een beeld voor ogen hebben van mij, druk in de weer met spiritus, spons en zeem, al dan niet in combinatie met een schort en rubberen handschoenen.
Dat beeld klopt niet! Althans niet in combinatie met mijn persoon. Het klopt wel als je mijn alter eega op het keukentrapje plaatst. Zij is een grote Bublé fan en met name dit nummer staat hoog in haar Poets Top Tien. Daar staan bijvoorbeeld ook nummers in van El Divo en The Ten Tenors.
Ik ben erg blij met haar muzikale uitspattingen, omdat op deze manier het poetsen voor haar zo’n prettige bezigheid wordt, dat ze er niet over peinst om mij daarin te betrekken. Nee, in ons huis runt mijn alter eega de afdeling Poetsen en Schoonmaak!
Soms heeft deze afdeling teveel werk. Dan word ik als inleenkracht ingezet. Meestal voor stofzuigwerkzaamheden. Onder het stofzuigen kun je namelijk de muziek niet horen!
Misschien zijn jullie nu jaloers, omdat ik geen koelkasten hoef schoon te maken en geen vloeren hoef te dweilen. Heel begrijpelijk, maar daarentegen run ik de afdeling Inkoop en Catering. Deze afdeling zorgt dagelijks voor een verantwoorde maaltijd. Daarnaast zorgt I&C op bijzondere dagen voor extra maaltijden of lunchpakketten. Tevens zorgt zij dat er altijd voldoende voorraad is. De afdeling Poetsen en Schoonmaak moet overigens wel tijdig doorgeven dat bijvoorbeeld het schoonmaakmiddel op is, anders zal Inkoop en Catering het niet aanschaffen. Daar staat tegenover dat Poetsen en Schoonmaak de meeste cd-aankopen doet. Zo helpen wij elkaar. Baby, let’s hold on to that!

Verdovende middelen. Muziek uit 1979.

We zitten in de wachtkamer van de kaakchirurg. ‘Misschien is het niets en kun je zonder operatie weer mee naar huis.’ zegt mijn alter eega hoopvol. ‘Je haalt me de woorden uit de mond.’ zucht ik zielig. Dan is het mijn beurt. De kaakchirurg kijkt peinzend naar de röntgenfoto. Ruim 30 jaar geleden, waarschijnlijk nog voor zijn geboorte, is van een voortand de wortelpunt verwijderd. Er zat een ontsteking. Nu lijkt dat opnieuw het geval. ‘Toch maar even open maken.’ besluit de jonge medicus.
De verdovingsspuiten boezemen mij de meeste angst in. Zijn die eenmaal gezet, dan kan ik me aan de hand van de krabbende, raspende en wrikkende geluiden wel een voorstelling maken van de handelingen, maar dan vóel ik ze in ieder geval niet.
Tijdens de inwerktijd van de verdoving legt de assistente groene lappen over mijn voorhoofd en vanaf mijn kin naar beneden. Ze praat geruststellend over het weer. 'Afgelopen maandag, Koninginnedag, was het ook zo mooi. Hebt u ervan genoten?’ vraagt ze vriendelijk, terwijl ze het benodigde gereedschap op mijn buik legt. ‘Uhu’ knik ik, omdat ik denk dat mijn mond het niet meer doet. ‘Hebt u iets leuks gedaan?’ vraagt ze verder. Kennelijk heeft zij het idee dat ik nog wél gewoon kan praten. ‘Ja, zingen met ons koor.’ Dit is blijkbaar een geruststellend gespreksonderwerp. Er worden meer vragen gesteld. Uiteindelijk vraagt ze: ‘Bij welk koor zingt u?’ ‘Sfffinkoffereesjen’ klinkt hen waarschijnlijk niet erg bekend in de oren, maar het geeft haar en de arts een goede indicatie van de werkzame stoffen in de verdoving.
Het mes gaat erin en op de radio hoor ik: You took the words right out of my mouth van Meatloaf. Ik ben weer helemaal terug in 1979!

Als je me nodig hebt. Muziek uit 1978.

Bel me, als je me nodig hebt! Mooi als dat tegen je gezegd wordt. Hoewel het tegenwoordig wel een beetje ouderwets is. ’Mail –, sms –, of twitter me’ is heden ten dage gebruikelijker.
Maar in 1966, toen de eerste versie van 'Ain’t no Mountain gemaakt' werd, was telefoneren heel modern. In ons gezin deed de telefoon in 1962 zijn intrede. Voor die tijd stuurde men een brief of een kaart. Dus een beller was toch al heel wat sneller.
Het begon met van Marvin Gaye and Tammi Terrell, maar ook Diana Ross heeft het gezongen. Swing Cooperation blijft niet achter. Wij zingen het aanstaande maandag bij ons concert op Koninginnedag ook!
De tekst geeft een vorm van zorgzaamheid weer. ‘Just call out my name, I’ll be there in a hurry, you don’t have to worry…' Roep alleen mijn naam en ik zal er voor je zijn!
Toch vraag ik me wel eens af, of dat vroeger meer gemeend was als nu. Ik ving onlangs een gesprek op tussen twee dames die elkaar op straat tegenkomen. Mevrouw één zet haar fiets op slot en lijkt lichtelijk geïrriteerd omdat dit niet snel genoeg lukt. Mevrouw twee loopt langs en roept: ‘Hé, hallo! Hoe gáát het met jou?’ De fietsmevrouw antwoordt: ‘Hé, wat toevallig! Met jou ook alles goed?’
Mocht het al zo zijn geweest dat het met mevrouw twee niet zo goed gaat, dan is er al geen mogelijkheid meer om dat nog te vertellen. Nu is algemeen bekend dat de vraag: ’Hoe gaat het?’ niet gesteld wordt omdat je dat écht wilt weten. Het is een openingszin. Zijn er dan geen betere varianten? Ik heb er mijn hoofd over gebroken en ik vind het lastig. Ik kom dan toch al gauw uit op: Hé hallo! Als je me nodig hebt, bel me!’ Of reageer op mijn blog!

Koorcollega's, wat vinden jullie van de choreo in het laatste gedeelte van het nummer?

Bij de Oosterburen. Muziek uit 2008.

We hebben onlangs een leuke dag doorgebracht met broers, zus, neef, nichten en aanverwanten in het Duitse Essen. Daarom dit keer aandacht voor een Duitstalig nummer. Een redelijk recent nummer wat zeer tot mijn verbeelding spreekt, is dat van Peter Fox – Haus am See.
Hoewel er maar een paar overeenkomsten zijn tussen mijn eigen situatie en zijn tekst, voel ik toch een bepaalde verwantschap. Het is waarschijnlijk de tevredenheid die doorklinkt in het lied. Een huis aan een meer, je familie om je heen, je 100 kleinkinderen die cricket spelen op het grasveld. Wat voor wensen heb je dan nog?
Nu leek een huis aan een meer me nooit ideaal, omdat ik altijd heb gedacht dat regen- en onweersbuien vóór het water bleven hangen. Dat zou dus heel ongunstig uit kunnen pakken. Maar sinds de afgelopen familiereünie weet ik beter. Mijn neef heeft het allemaal haarfijn uitgezocht. Grote wateroppervlakten en rivieren hebben geen invloed op (onweers)buien! Bedankt neef, voor je uiteenzetting. Misschien dan toch maar eens op zoek naar een mooi huis aan een meer. We hebben in Essen trouwens wel een prachtig buitenhuis, in een nog mooier park gezien! Een optrekje van de familie Krupp. Letterlijk een hoogtepunt. Essen is een middelgrote stad in het Roergebied. De voormalige steenkolenmijn heeft nu een culturele bestemming. Het behoort zelfs tot het Cultureel Werelderfgoed! Dat pak je dan toch maar mooi even mee op zo’n zondag! Net als de gezelligheid met elkaar, de herinneringen aan vroeger en het lekkere eten.
Und am Ende der Strasse steht ein Haus am See. Orangenbaumblätter liegen auf dem Weg. Ich hab Acht Cousins, meine Frau ist schön! Danke für den Tag es war Fabelhaft!


Peter Fox - Haus am See (New) [HQ] door wonderful-life1989

Een kus van de Roos. Muziek uit 1994.

Het is voorjaar. Dat betekent rozen snoeien. Ik heb mijn alter eega nooit een rozentuin beloofd, maar de snoeischaar moet wel gehanteerd worden. Over rozen is veel gezongen en geschreven. Ik wil jullie graag laten delen in de prachtige melodie en het fluwelen stemgeluid van Seal. I compare you to a Kiss from a Rose on the grey… zingt hij liefdevol. Ik dacht altijd dat het ging om een roos op het graf (grave), maar hij schijnt ‘grey’ te zingen. Als je de internetfora erop na slaat weet niemand het echt zeker. Seal laat het zelf ook in het midden. Je mag dus kiezen.
Teksten worden vaak een stuk meer literair als je ze niet helemaal begrijpt. Van de meeste boeken die ik ruim 30 jaar geleden moest lezen voor mijn literatuurlijst, snapte ik geen hout. Lijmen / Het been van Willem Elsschot bijvoorbeeld. Niet om door te komen! Bijzonder literair dus. Of het ‘tekstverklaren’ bij Nederlands: Wat heeft de schrijver bedoeld met de zin…. Ja, weet ik veel! Waarschijnlijk weet hij het zelf ook niet, anders had hij het wel wat begrijpelijker opgeschreven. Ik kan me er nog over opwinden!
Gedichten zijn helemaal rampzalig. Wil je daar een bundel van uitgeven dan moet het in géén geval rijmen. Ook deze teksten gaan mij vaak boven de pet. Zet je echter een melodie onder die zinsneden, dan vind ik ze wel weer mooi.
Neem nu mijn eigen vertaling van Seal’s refrein:
Ik vergelijk je met een kus van een roos op het grijs / ooooh / Hoe meer ik van jou krijg / Vervreemdend gevoel is de prijs / Nu staat je roos in de bloei / Je licht is een boei op het graf… Het past in de melodie, het is zo’n beetje te begrijpen en het is taaltechnisch vreemd. Jippie! Ik heb een literair gedicht gemaakt! Oh nee toch niet, het rijmt… Snoeien dus maar weer.

Beroemd worden. Muziek uit 2011 en 1979.

Af en toe hoor je iets op de radio waarvan je denkt: Hé, mooi nummer, maar die artiest is toch overleden? Ik had dat vorig jaar met Rumer. Een zondagmorgen, de radio staat aan in de badkamer. Goede akoestiek. Ik hoor een prachtig nummer van Karen Carpenter. Ik ken het niet. Vreemd. Het wordt afgekondigd als Rumer met het nummer Slow.
Ik heb het daarna nog heel vaak gehoord en altijd, bij de eerste noten, denk ik: Hé, de Carpenters!
Rumer is nu 33 jaar. De leeftijd die Karen Carpenter had in 1983. Ouder is zij, jammer genoeg, nooit geworden. Tja, zo mooi kunnen zingen en toch niet gelukkig zijn… Als ik zo’n stem had, dan ging ik zingen bij een koor!
In 1979, als Rumer geboren wordt, zijn de Carpenters al gestopt met hun live optredens. Karen heeft anorexia. Het beroemd zijn eist haar tol. Er worden nog wel nummers uitgebracht, bijvoorbeeld Sweet, Sweet, Smile.
Dat zie je vaak bij artiesten. Eerst doen ze hun best om zo bekend mogelijk te worden. Ze hebben er echt álles voor over. Dan is het zover. Ze kunnen niet meer zonder bodyguard over straat. Daarna ontwikkelen ze een verslaving en vaak is het dal daarna dieper, dan de top ooit hoog geweest is.
Heeft Rumer het Carpentersstokje overgenomen? Ze was even héél bekend, maar je hoort haar gelukkig al weer wat minder. Ja, dat is fijn, want voor je het weet heeft ze overbelaste stembanden en geen tijd meer om nieuwe nummers te schrijven. Dat zou jammer zijn. ’t Is mooi repertoire voor Swingcooperation.
Gelukkig zijn wij alleen nog maar beroemd in Gorssel en omstreken. Wij kunnen nog rustig over straat. Hoewel, we hebben afgelopen zaterdag wel errug mooi gezongen...

Vissenkomhoofd. Muziek uit 1978.

De repetities voor het concert samen met Muziekvereniging Kunstmin zijn in volle gang. De dresscode is bekend en het shoppen daarvoor heeft zeker onze aandacht. Zodoende kon ik op de afgelopen ‘show-repetitie’ de blits maken met mijn nieuwe gympies. Degenen die erbij waren weten al welke opvallende kleur ze hebben, andere lezers worden hierbij van harte uitgenodigd om zaterdag 31 maart 2012 te komen kijken wat voor exemplaren, met gebloemde binnenkant (!), mijn alter eega voor mij op de kop heeft getikt. Zelf ben ik namelijk niet zo’n shopheld.
We hebben ook al een paar keer met het harmonieorkest gerepeteerd. Dat vergt, van beide kanten, nog wel wat aanpassingen. Wij moeten wat harder zingen en zij wat zachter spelen. Maar we hebben onze hoop gevestigd op de geluidsversterking. Voor óns dan welteverstaan!
Op dit moment hoor ik overigens alleen mezelf maar. Dat is niet omdat ik me zo goed af kan sluiten voor geluiden van buitenaf, maar mijn oren doen dat momenteel wel. Ze zitten potdicht. Van binnen uit. Vanwege een flinke verkoudheid. Het voelt alsof er een grote vissenkom om mijn hoofd zit waarin ik praat en zing. De glazen wanden weerkaatsen alle geluiden. Hopeloos. Maar die verkoudheid zorgt ook voor een wat zwoeler stemgeluid. Het heeft wel wat weg van Bonny Tyler in haar hoogtijdagen. It’s a Heartache zong zij in 1978. Vind ik momenteel ook, want die doofheid baart mij natuurlijk wel zorgen. Gelukkig duurt het nog een paar dagen voordat we op moeten treden. En ik hoef het natuurlijk niet alleen te doen. Desnoods zal ik playbacken…
Zien jullie dus zaterdagavond een ‘happende’ figuur op flitsende gympies dan ben ik dat waarschijnlijk!

PS. Jullie medeleven omtrent onze broer / zwager werpt zijn vruchten af! Hij is inmiddels van de IC en daarmee ook van de slangen af. Het gaat voorzichtig beter….

Steentje trappen. Muziek uit 1968.

Speciaal uitgekozen voor mijn broer die nu al bijna een maand op de IC in Zwolle ligt. Het nummer Hair van Zen uit 1968. Het plaatst mij meteen weer terug in onze jeugd op de boerderij. Nog geen televisie, dus voldoende tijd voor Monopolie, Stratego, dammen, schaken of Eenentwintigen. Dit laatste spel heb ik later leren kennen als Black Jack. Wij speelden het met luciferhoutjes als inzet.
Als jongste van het zevental mocht ik overigens lang niet altijd meedoen. Ja, ik mocht ‘De Bank’ zijn bij Monopolie, wat zoveel inhield als de biljetten op de juiste stapel leggen. Mijn grote broers suggereerden dat dit een erg belangrijke taak was, dus ik had er wel vrede mee. Stratego heb ik nooit onder de knie gekregen. Meestal mocht ik wel ‘voor spek en bonen’ meedoen. Zo ook met ‘steentje trappen’, ook wel bekend als paaltjes-voetbal. Het paaltje was dan in ons geval een baksteen.
Pál voor je steentje blijven staan en vooral niet ‘aanvallend’ spelen wilde voor mij nog wel eens tot een overwinning leiden. Ik was dan het minst ‘omgetrapt’. Maar dan bedachten mijn broers dat de winnaar degene was die de meeste stenen, via de bal, omver had geschopt…
Hoe dan ook, mijn broers waren ouder, groter en sterker en ik bleef altijd het kleine zusje. En nu ligt de sterkste broer in het ziekenhuis, langer dan ooit iemand van ons daar verbleef. Hij heeft een auto-ongeluk gehad en wat aanvankelijk leek op ‘alleen maar wat gebroken en gekneusde ribben’ is uitgedraaid op een longinfectie. Het is de bedoeling dat ze vandaag zijn ribben, die soms op twee plaatsen gebroken zijn, weer vastzetten. Ik hoop van harte dat we daarna ooit weer kunnen steentje trappen…

Dubbele vreugd en halve smart. Muziek uit 1978.

Zingen is leuk. Sámen zingen is fijn. Zingen in een koor is geweldig! Er komt een enorme hoeveelheid energie vrij tijdens onze repetities op donderdagavond. De verschillende stemsoorten die door onze onvolprezen dirigente Juliette Dmoré tot een geheel worden gesmeed, maar die ieder afzonderlijk hun eigen partij zingen. Het is altijd weer een genot om te beluisteren hoe mooi alles samenvalt, als het koor aan de handen van Juliette vastgekleefd zit en dus precies doet wat het moet doen. Het gaat allemaal om timing en samenspel. Dat vind ik ook zo mooi aan het nummer van Stevie Nicks & Kenny Loggings, Whenever I Call You Friend. Daar zitten al die stemsoorten in. Het is knap gearrangeerd in 1978. Wij hebben ook heel mooie arrangementen op ons repertoire staan dankzij (alweer!) Juliette, maar dit nummer zou het koor zo kunnen zingen, het hoeft niet eens meer gearrangeerd te worden!
Bovendien is de tekst ook nog eens helemaal van toepassing. Sweet love flowing almost every night, I’ve never seen such a beautiful sight. Dat betekent natuurlijk: de liefde voor muziek stroomt rijkelijk bijna elke avond. Lees: op donderdagavond! Het brengt ons in een flow en dat ziet er heel mooi uit! Dat laatste slaat dan weer op de choreografie. Het oog wil immers ook wat! Als we allemaal in een beweging ‘de ramen lappen’ tijdens onze vertolking van Set Fire, dan denk ik: I know forever we’ll be doing it right!
In de theepauze wordt heel wat lief en leed besproken. Dat is mooi want: Gedeelde vreugd is dubbele vreugd en gedeelde smart is halve smart! Het is fijn als je merkt dat je koorcollega’s met je meeleven in goede, maar ook in slechte tijden. Dan weet je het weer: In every moment there’s a reason to carry on!

Mooie mensen met lenzen. Muziek uit 1997 en 1969.

Eind jaren ’60. Ik zit in de eerste klas van de lagere school. De kleuterschool heb ik overgeslagen. Zo kan het gebeuren dat dan pas, bij de schoolarts, aan het licht komt, dat ik niet goed kan zien. Ik moet dus een brilletje. De eerste tijd een afgeplakte, vanwege dat luie oog. Later gewoon om beter op het bord te kunnen zien. Men hoopt dat ik dan wat minder naar buiten kijk. Maar dat doe ik om alvast te bedenken wat ik zal gaan doen als die bel eindelijk weer eens gaat!
Melanie heeft dan een hit met het nummer Beautiful People. Ik voel me in die tijd niet echt ‘beautiful’ met dat brilletje. Het montuur was recht aan de bovenkant en verder amandelvorming. Er zaten blauwe randjes op. Met kleine schroefjes vastgezet. De pootjes zaten ook met schroefjes aan het montuur en al die schroefjes zijn er wel een keer uitgevallen met alle gevolgen van dien. Wat had ik een hékel aan die bril! Trouwens ook aan alle latere versies.
Zo’n zeven monturen later, ik was toen begin twintig, kreeg ik lenzen! Zachte vliesjes, met een plastic uiterlijk. Ik vond het een verademing!
Nu heb ik, sinds een half jaar, harde lenzen. Varifocus. Het gaat best goed, maar ik heb snel last van droge ogen. Ze moeten dus soms vroegtijdig uit. Zo ook afgelopen zaterdag. Ik doe ze in het lenzendoosje met de bedoeling ze ’s avonds schoon te maken.
Voor het slapen gaan pak ik het doosje, draai het open en spoel het uit. Even goed schoonmaken. Hygiëne is belangrijk! Ik kijk in de spiegel en zie dat ik mijn bril op heb… Oh nee!!! Dat betekent dat ik zojuist mijn lenzen door de wastafelafvoer heb gespoeld!
Midden in de nacht demonteer ik, samen met mijn alter eega, de sifon en we vinden de lenzen gelukkig terug tussen de smurrie. Tja, wie mooi wil zijn….

Mathilde Santing coverde het nummer in 1997. Deze versie vind ik persoonlijk mooier. Luister en oordeel zelf.

New Age. Muziek uit 2012.

Ook al begrijp ik de tekst niet helemaal, ik vind het toch een mooi nummer; New Age van Marlon Roudette. Nu niet meteen denken, die ken ik niet, deze blog sla ik over. Je hebt ‘m vast al wel eens gehoord. Het gaat over LOVE, dat woord van vier letters met die simpele klank.
Liefde. Altijd mooi om te bezingen. Ook belangrijk voor iedereen. Niet alleen in verliefdheid of in liefde voor je partner, niet iedereen heeft tenslotte iemand om van te houden. Hoewel, iedereen zou in eerste instantie van zichzélf moeten houden. Dat is uiteindelijk een voorwaarde om van een ander te kunnen houden. Toch hebben veel mensen daar moeite mee. Ze gaan gebukt onder schuldgevoelens, zorgen en verdriet en vinden zichzelf niet de moeite waard. Redenen te over om niet van jezelf te houden. Het past ook niet zo goed in onze Calvinistische opvoeding. Liefde, genegenheid en complimenten moet je géven. Je mag het wel ontvangen, maar dan moet je er wel heel bescheiden over zijn.
Het zou al helpen als we onszelf zouden prijzen om iets. Laten we beginnen met één keer per dag. Zoiets als: ik vind het goed van mezelf dat ik naar drie mensen heb gelachen die ik niet ken. Of dat ik iets van de positieve kant heb bekeken in plaats van alleen het negatieve te belichten. Of: ik zie er best goed uit vandaag!
Hiervoor geldt overigens wel een waarschuwing: overdrijf het niet! Mensen die de hele dag van zichzelf vinden en zeggen dat ze zo mooi en goed zijn, vind ik persoonlijk behoorlijk irritant. Maar als ik me daar dan weer niet aan erger en bedenk dat het waarschijnlijk onzekerheid is, dan is dat weer een compliment voor mezelf. Ik geef toe, het is niet makkelijk, maar dat geldt voor heel veel ‘New Age’ gedachten…



If love was a word, I don’t understand.
The simplest sound, With four letters.
Whatever it was, I’m over it now.
With every day, It gets better.

Are you loving pain, loving the pain?
And with everyday, everyday
I try to move on.
Whatever it was,
Whatever it was,
There’s nothing now.
You changed.
New Age.

I’m walking away, From everything I had.
I need a room with new colours.
There was a time,
When I didn’t mind living the life of others.

So much fire that it burned my wings.
Her heat was amazing.
Now I’m dreaming of the simple things.
Old ways, erased.
If love was a word,
I don’t understand.
The simplest sound,
With four letters.

De schoolagenda. Muziek uit 1975.

Schrikkeldag 2012. Ik maak nu voor de twaalfde keer zo’n extra dag mee. Niks bijzonders. Ja, het voorjaar zit in de lucht! Ik hoor bepaalde vogeltjes fluiten die ik niet gemist heb, maar nu ik ze weer hoor denk ik: Hé, ‘t is lente! Er zitten ook vogeltjes in het nummer Lovin’ you van Minnie Riperton. Zij heeft trouwens zelf een stem als een mereltje.
Toen dit nummer in de zomer van 1975 een hit was, had ik net het eerste jaar Mavo met de hakken over de sloot gehaald. De eerste klasse-avond was een feit. De spanning hieraan voorafgaand stond in geen enkele verhouding tot de avond zelf. Het ‘versierde’ klaslokaal - een paar ballonnen en wat serpentines - de cola en de chips op de tafels achterin en een platenspeler op het bureau van de klassenleraar. De avond was een voortdurende tweestrijd tussen wel wíllen dansen en het toch maar niet doen. Eigenlijk stond je dus de hele avond langs de kant van het verduisterde klaslokaal. Toch keken we er reikhalzend naar uit.
Al wekenlang stond de datum omcirkeld in de door de school verstrekte Ryam schoolagenda. Op de eerste pagina stonden de schoolregels. Je mocht je agenda niet volplakken met plaatjes en stickers; wél doen dus! Agenda’s waren een dankbaar ‘bespreekgeval’. Ze gingen van hand tot hand tot hand en je populariteit ging samen op met de het uiterlijk en de dikte van dat dagboek. Het verzamelen van plaatjes was dan ook een heuse hobby. Het leuk inplakken, bijschriften verzinnen en inkleuren nam veel tijd in beslag. Ik heb vast geen plaatje van Minnie Riperton in mijn agenda gehad, want ik heb tot vandaag gedacht dat zij een blanke zangeres was… Stom natuurlijk, want mereltjes zijn bruin of zwart en ze zingen de lente in je hoofd ook al is het pas februari!

De stille liefde. Muziek uit 2008.

‘Als de regens om je oren slaan, heel de wereld zit achter je aan, kom dan bij mij in de luwte staan, tot jij mijn liefde voelt.’ Dit is de eerste zin van de Nederlandse cover van Adèles ‘To make you feel my love’. Een prima Valentijnslied zo is gebleken. Een aantal koorcollega’s hebben dit nummer op 14 februari gezongen voor een echtpaar dat elkaar 50 jaar geleden trouw heeft beloofd. Het is een van hun optredens deze avond en het was een groot succes! In ieder geval bij bovengenoemd echtpaar, want dat zijn onze oom en tante en wij waren erbij! Ze hebben er van begin tot eind van genoten. En het is nogal wat als er ineens vijftien in gala gestoken dames en heren in je kamer staan! Tijdens het pianotussenspel wordt hen ook nog een prachtige rode roos aangeboden. In dit geval was bekend wie de gevers waren en dat maakt de acceptatie van zo’n verassing gemakkelijk.
Het hele Valentijn idee, waarbij je een kaart ontvangt van een stille, anonieme liefde blijkt in de praktijk een lastig concept. Je ontvangt een kaart of een gezongen lied van iemand die kennelijk het beste met je voorheeft en je iets moois gunt, maar zich verder niet bekend maakt. Wie moet je bedanken? Wie heeft zich al die moeite getroost en wenst verder anoniem te blijven? Wil het zeggen dat er iemand is die jou in stilte aanbidt? Is het een grap? Moet je op zoek gaan naar die romantische Valentijn? Wat vindt je partner hiervan? Of is het juist van hem of haar afkomstig? Is het van een vrijgezel of van een bekende die (ook) een relatie heeft? Misschien blijft het voor eeuwig ongewis? Wat een drama! Ik pleit dan ook voor miniconcertjes van de koordelegatie waarbij je gewoon te horen krijgt wie het jou schenkt. Valentijnsconcertjes voor elke gelegenheid het hele jaar door. En op 14 februari noemen we het gewoon een voorjaarsconcert!

Alles wat ik nodig heb…Muziek uit 1984.

De rayonhoofden hebben de koppen bij elkaar gestoken. Het gonst van de Elfstedentochtgeruchten. Dat betekent dat het weer eens écht koud is!
Op dat soort momenten kruip ik het liefst dicht bij de verwarming. Radio aan, iets te lezen erbij… en als dan The Flying Pickets voorbij komen, met Only You dan word ik helemaal warm.
Zo’n achtentwintig jaar geleden word ik regelmatig gewekt met dit nummer. In het studentenhuisje waar ik dan woon is men bekend met het feit dat ik genoemd nummer erg mooi vind. Als de andere dames van mening zijn dat ik lang genoeg heb geslapen, dan stoppen ze het bandje, met daarop het zoetgevooisde stemgeluid van de Flying Pickets, in het cassettedeck en spelen het af op volume acht.
Bij de eerste padadadatjes word ik langzaam wakker. Bij de explosie, voordat de zang begint, PADAM! ben ik er helemaal bij. Nog even doorsoezen, diep onder de dekens, want we hebben het over februari 1984. Iets minder koud dan nu, maar rond het vriespunt is op een studentenzolder ook erg koud!
Een welgemeend ‘Goedemorgen slaapkop, wakker worden, de koffie is klaar!’ verzacht de pijn van slaapverstoring enigszins.
Dit ritueel vond vaak op de plaats op de dinsdag, mijn vrije ochtend. Ontwaken met de Flying Pickets, verwarming aan, koffie drinken, krantje lezen en met een van de huisgenoten het AD cryptogram maken. Wat een (studenten)leven!
De tekst blijft trouwens onverminderd van kracht: “Alles wat ik nodig heb is de liefde die jij geeft, dat is alles wat ik nodig heb voor een nieuwe dag en alles wat ik ooit kende was jouw liefde…”

Het lijkt me overigens ook een mooi nummer voor ons koor….



Flying Pickets / Only You

Looking from a window above
It's like a story of love
Can you hear me.
Came back only yesterday
Moving further away
Want you near me.

All I needed was the love you gave
All I needed for another day
All I ever knew
Only you

Sometimes when I think of your name
And it's only a game
And I need you
Listening to the words that you say
Getting harder to stay
When I see you

This is gonna take a long time
And I wonder what's mine
Can't take no more
Wonder if you'll understand
It's just the touch of your hand
Behind a closed door

Pareltje. Muziek uit 1990.

Op deze plek heb ik al heel wat persoonlijke pareltjes met jullie gedeeld. Vaak zijn dat nummers waarvan ik nog heel goed weet onder welke omstandigheden ik ze heb leren kennen.
Het nummer Promis Me van Beverley Craven is ook zo’n pareltje, dat altijd weer een mengeling van warme én verdrietige gevoelens oproept. Als ik dat nummer hoor ben ik weer terug op een zonnige zaterdag in september 1990. Ik heb dan een bijeenkomst, nu zouden we het een workshop noemen, met een zestal personen. We buigen ons over de maatschappelijke levensvragen waar wij, bijnadertigers, zoal mee worstelen. Het is in Zwolle. Naast een serieus gedeelte wordt er ook een gezellige lunch geserveerd door de gastheer en gastvrouw van die dag. Zij blijken mijn muzieksmaak te delen. Zij zijn namelijk in het bezit van de LP van Beverly Craven en zij beloven mij een cassettebandje hiervan.
Dan gaat bij hen de telefoon. Men vraagt of ik aan de lijn wil komen. Ik ben verbaast over het feit dat ik hier opgespoord ben. Als ik hoor waarom mijn familie al die moeite heeft gedaan, dan begrijp ik het helemaal. Een familielid is overleden en de vraag is of ik zo snel mogelijk thuis kom.
Mijn familie zit er verslagen bij. We zoeken troost en steun bij elkaar en vragen ons af: “Waarom?”
Van de tijd daarna kan ik me nog heel goed herinneren dat ik het genoemde bandje erg vaak heb afgespeeld. De ‘repeatknop’ wordt meerdere malen per dag ingedrukt.
De tijd heelt alle wonden en op de waarom-vraag krijg je geen antwoord. Maar het ‘Promise me, you’ll wait for me and I’ll be saving all my love for you’ is nog steeds actueel.

Fotorolletjes. Muziek uit 1973.

Heb je bepaalde herinneringen omdat er foto’s van zijn? Of zijn foto’s juist een ondersteuning voor het geheugen? Mijn alter eega en ik zijn altijd druk met het maken en sorteren van deze herinneringsbeelden. Ze worden in een ringband geplakt, op gewoon wit tekenpapier. Vaak worden ze verknipt en wordt er nog iets bijgeschreven of getekend. We hebben van elk jaar minstens één ringband, maar de laatste jaren zijn het er vaak wel meer. Dat komt door de digitale fotografie. De digitale camera heeft bij ons een jaar of vier geleden zijn intrede gedaan. Er is genoeg geheugen op de computer en dat is funest! Er zijn teveel foto’s!
Soms verlang ik daarom terug naar het filmrolletje. Als we op vakantie gingen, namen we hooguit twee rolletjes van 36 mee. Dat is nog te overzien als je weer thuis bent. Als er dan ook nog een paar mislukken dan is het inplakken wel bij te houden.
Tegenwoordig bewaar ik ze dus digitaal. Per maand gesorteerd. Af en toe sturen we de oogst van enkele maanden naar een afdrukcentrale. Dan wordt ons een pakket van 250 foto’s toegestuurd en kan het grote uitzoekwerk beginnen. We lopen bijna twee jaar achter. Ik weet dat er nu mensen zijn die jaloers zeggen: maar twee jaar? Maar voor ons is dat veel. Het afgelopen jaar is er een schrijfhobby en een zangkoor als vrijetijdsbesteding bijgekomen, vandaar.
Maar het blijft leuk om een fotoboek van een bepaald jaar te pakken en zo weer even terug te zijn in dat jaar. In 1973 bijvoorbeeld, toen Paul Simon in de hitparade stond met Kodachrome. Nu, bijna veertig jaar later staat het Kodakimperium op instorten. Het is bijna failliet. Sommige foto’s verkleuren, maar de herinneringen die erop staan blijven in ons hoofd altijd fris! Mama don’t take my Kodachrome away!

Romantiek op het strand. Muziek uit 1983.

De titel van een nummer geeft vaak al voor een deel weer waar het lied over gaat. Als dan de titel ‘Titles’ is, dan weet je nog niet veel. Maar bij Titles van Barclay James Harvest geeft de titel wél precies de inhoud van het lied weer.
Ik ben net volwassen als ik het nummer voor het eerst hoor. Het is 1983. Plaats van handeling is het strand van Terschelling. Er is een kampvuur en met een heel stel leeftijdgenoten zitten we daar, midden in de nacht, romantisch omheen. Iemand heeft een gitaar bij zich en we zingen klassiekers als House of the Rising Sun en Testament. Dan wordt er een nieuw lied ingezet. Een aantal mensen in de kring lijkt het woordelijk te kennen. Het klinkt heel mooi, hoewel ik geen idee heb waar het over gaat. De melodie komt me wel vaag bekend voor, maar de tekst heb ik op dat moment niet paraat. Het is waarschijnlijk geen top 40 nummer, anders had ik zeker mee kunnen zingen.
Als ik nonchalant vraag van wie dat laatste nummer ook alweer is wordt er, openlijk verbaast over zoveel onwetendheid, geroepen: ‘Van Barclay natuurlijk!’ Alsof je van een andere planeet komt als je dát niet weet. Tja, het nummer is dan ook al vanaf 1976 bekend bij de echte fans, maar ik luister op dat moment meer naar Fame, Spandau Ballet en Kate Bush.
Echter, na díe zomervakantie koop ik de LP van BJH waar Titles op staat. Later kom ik er achter dat al die Beatles titels erin zitten. Knap dat het dan toch nog weer een compleet nummer is geworden dat ergens over lijkt te gaan. Wat mij betreft gaat het voornamelijk over zingen op het strand en kamperen op de Appelhof. Hoe dan ook, over de titel heeft ‘Barclay’ waarschijnlijk niet zo heel erg lang nagedacht.

Bloedende vrouwen. Muziek uit 1978.

Only Women Bleed. Ik ben een vijftienjarige puber, als ik Julie Covington dit hoor zingen. Dat van dat bloeden kan ik al enkele jaren uit de grond van mijn hart onderschrijven. Al lijkt het mij wel wat overdreven om ‘s vrouws maandelijkse ongemakken zo te bezingen. Maar deze regel is eigenlijk de enige die ik goed versta. De rest van de tekst gaat min of meer langs me heen. Ik vind de melodie mooi en Julie zingt het vol overtuiging. Onlangs hoorde ik het opnieuw en ik ben meteen weer terug in de winter van 1978.
Het is de tijd van de cassetterecorder. Ik geloof niet dat Only Women Bleed ooit mijn BASF bandjes heeft gehaald. Het werd niet vaak genoeg gedraaid. Veel minder dan haar hit van een jaar eerder: Don’t Cry for me Argentina. Maar de opbouw van Only Women is prachtig. Aan het eind wordt nog eens lekker instrumentaal uitgehaald. Dramatisch, bombastisch, mooi!
Kortom, iets om met jullie te delen! Ik zoek het nummer op via Google. En passant kijk ik ook even naar de tekst. Dat is schrikken! Het is een behoorlijk manonvriendelijk lied! Hoewel het wel geschreven is door twee mannen. Misschien toevallig mannen met een behoorlijke dosis zelfkennis? Of hebben ze het geschreven in opdracht van hun (ex)vrouw?
Ik kan niet helemaal inschatten of de dramatische tekst klopt, maar voor een aantal vrouwen zal het wel opgaan. En misschien heb ik het indertijd toch wel onbewust opgeslagen en gedacht: kies een vrouw, want mannen….
Hoe dan ook, de melodie en de uitvoering blijven mooi en het bloeden is, wat mij betreft, inmiddels zo goed als voorbij!



Written by: Alice Cooper and Dick Wagner

Man's got his woman to take his seed
He's got the power - oh
She's got the need
She spends her life through pleasing up her man
She feeds him dinner or anything she can

She cries alone at night too often
He smokes and drinks and don't come home at all
Only women bleed

Man makes your hair gray
He's your life's mistake
All you're really lookin' for is an even break
He lies right at you
You know you hate this game
He slaps you once in a while and you live and love in pain
She cries alone at night too often
He smokes and drinks and don't come home at all
Only women bleed

Black eyes all of the time
Don't spend a dime
Clean up this grime
And you there down on your knees begging me please come
Watch me bleed

Angels. Muziek uit 2011.

Een heel mooi nummer schrijven over iets wat eigenlijk vreselijk is. Ed Sheeran heeft het voor elkaar gekregen. De titel is enigszins afleidend wat mij betreft. Bij The A Team denk ik al gauw aan die stoere jongens die, op hun eigen onnavolgbare wijze de mensheid te hulp schieten. Dat moet in de jaren 80 geweest zijn.
Maar dit is echt een nummer uit 2011. Het gaat over een meisje wat verslaafd is aan drugs en wat zij allemaal moet doen om aan geld te komen voor een nieuwe shot. Iets wat gelukkig geheel buiten mijn belevingswereld ligt. Toen ik het nummer voor het eerst hoorde vond ik de melodie mooi, net als de stem. Het nummer heeft een bepaalde dramatische ondertoon. Het eerste gitaarpingeltje en de slag op de gitaarkast, geven het idee dat Ed het nummer voor het eerst zingt. Door de korte zinnetjes lijkt het alsof het lied ter plekke ontstaat. Als mij eenmaal zoiets is opgevallen dan herken ik dat als ik het daarna nog eens hoor. Dan ga ik écht luisteren naar de tekst en uiteindelijk even kijken naar het filmpje.
Het begint allemaal nog vrij gewoon, een jong meisje op een bankje in het park in de zon. Maar met de koude winterdagen in het vooruitzicht wordt het idyllische plaatje toch allengs minder rooskleurig. Ik heb begrepen uit de informatie die ik kreeg op mijn favoriete radiostation, dat de schrijver van dit lied zelf ook geen idee had van het leven van een drugsverslaafde. Het heeft hem ook aangegrepen. Wel mooi dat je er dan zo’n nummer over kunt schrijven. Een nummer dat mensen aanspreekt en waar zij daar dan weer over na gaan denken, zoals wij nu ook doen…
Misschien kunnen wij er hierdoor dan mede toe bijdragen dat er minder van deze meisjes en jongens de straten zullen bevolken…