Verdovende middelen. Muziek uit 1979.

We zitten in de wachtkamer van de kaakchirurg. ‘Misschien is het niets en kun je zonder operatie weer mee naar huis.’ zegt mijn alter eega hoopvol. ‘Je haalt me de woorden uit de mond.’ zucht ik zielig. Dan is het mijn beurt. De kaakchirurg kijkt peinzend naar de röntgenfoto. Ruim 30 jaar geleden, waarschijnlijk nog voor zijn geboorte, is van een voortand de wortelpunt verwijderd. Er zat een ontsteking. Nu lijkt dat opnieuw het geval. ‘Toch maar even open maken.’ besluit de jonge medicus.
De verdovingsspuiten boezemen mij de meeste angst in. Zijn die eenmaal gezet, dan kan ik me aan de hand van de krabbende, raspende en wrikkende geluiden wel een voorstelling maken van de handelingen, maar dan vóel ik ze in ieder geval niet.
Tijdens de inwerktijd van de verdoving legt de assistente groene lappen over mijn voorhoofd en vanaf mijn kin naar beneden. Ze praat geruststellend over het weer. 'Afgelopen maandag, Koninginnedag, was het ook zo mooi. Hebt u ervan genoten?’ vraagt ze vriendelijk, terwijl ze het benodigde gereedschap op mijn buik legt. ‘Uhu’ knik ik, omdat ik denk dat mijn mond het niet meer doet. ‘Hebt u iets leuks gedaan?’ vraagt ze verder. Kennelijk heeft zij het idee dat ik nog wél gewoon kan praten. ‘Ja, zingen met ons koor.’ Dit is blijkbaar een geruststellend gespreksonderwerp. Er worden meer vragen gesteld. Uiteindelijk vraagt ze: ‘Bij welk koor zingt u?’ ‘Sfffinkoffereesjen’ klinkt hen waarschijnlijk niet erg bekend in de oren, maar het geeft haar en de arts een goede indicatie van de werkzame stoffen in de verdoving.
Het mes gaat erin en op de radio hoor ik: You took the words right out of my mouth van Meatloaf. Ik ben weer helemaal terug in 1979!