Nog even en dan is het weer zover. Het songfestival. Er zijn tijden geweest dat het een jaarlijks terugkerend muzikaal hoogtepunt was, waar je op zaterdagavond voor thuis bleef. Eerst de Eurovisietune. Hooggespannen verwachtingen. Hoe zien ze eruit? Speelt het orkest, onder leiding van Harry van Hoof, zijn partij foutloos?
Mouth and Macneal met Ik zie een ster…. kan ik me nog goed herinneren. Ik ben lang fan gebleven van Maggie Macneal, zoals trouwe lezers weten. Vorig jaar september schreef ik over het coveren van Maggie (Zie archief: Toppop).
Het songfestival is nu absoluut minder prominent aanwezig. Ik moet zeggen dat het liedje van dit jaar, You and me van Joan Franka, me wel aanspreekt. Ik heb lange tijd niet geweten dat het ons songfestivalliedje was. Het klinkt een beetje buitenlands en het heeft een pakkende melodie. Joan bezingt een jeugdherinnering. Ze heeft het nummer zelf geschreven. Ze is niet doorsnee, heeft een aparte stem, een bijzonder uiterlijk én ze speelt gitaar. Ik geef het wel een kansje. Misschien komt ze door de eerste ronde, maar ik blijf er niet voor thuis.
38 jaar geleden dus wel! Maar zo spannend als met Mouth and Macneal zal het nooit meer worden. Zij worden derde in 1974. In dat jaar wint Abba met Waterloo. Dát is een evergreen. Net als Ding A Dong van onze eigen Teach In. Zij winnen een jaar later.
Het zou mooi zijn als Nederland weer eens positief voor het voetlicht komt, maar ik heb het idee dat het al lang niet meer gaat om degene die het leukste lied heeft en het mooist kan zingen. Uitstraling en opvallen is nu het devies. Heeft ‘Indiana Joan’ genoeg charisma en gaan wij dit jaar eindelijk weer eens ‘een ster’ zien?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten