woensdag 22 augustus 2012

Een gouden blog. Muziek uit 1983

Het is jullie misschien finaal ontgaan, maar dit is een jubileumblog! Nummertje vijftig welteverstaan. Ik ben nu op de kop af een jaar bezig.
Het is allemaal begonnen met een workshop Columns en blogs schrijven. Eén dag les in het schilderachtige stadje Monnickendam. De workshop werd gegeven door een blogger van het eerste uur, Merel Roze. Aan het eind van die dag neem ik het besluit om wekelijks een column te schrijven. Als rode draad kies ik muziek. Omdat het wel leuk is dat je pennenvruchten ook gelezen worden, vroeg ik onze koorwebmaster om een plekje op de site. Zij was meteen enthousiast en toen ‘moest’ ik wel. De volgende dag al was mijn plekje een feit.
Ik vind het nog steeds heel leuk om te doen en ik zit eigenlijk ook niet vaak om inspiratie verlegen. Ik weet niet zeker of jullie het nog steeds leuk vinden om deze stukjes te lezen, want reacties heb ik sinds mei niet meer gehad. Ik hanteer echter het gezegde ’geen bericht, goed bericht’ en dan ben ik dus toch tevreden.
Even enkele jubileumfeiten. Vanaf november 2011 kan ik zelf mijn site beheren en dus ook de statistieken lezen. Tot nu toe hebben jullie in het totaal 1739 keer ’mijn’ site aangeklikt. De blog Verdovende middelen (2 mei 2012) is het meest bezocht. De schoolagenda (29 februari 2012) scoort ook goed. Een en ander zal ongetwijfeld met bepaalde zoekwoorden te maken hebben, maar toch. Januari was de maand met de meeste pageviews (417) en juli me t de minste (111) maar dat komt natuurlijk omdat jullie toen met vakantie waren…
Ik heb de smaak te pakken en ik ga een gooi doen naar het echte werk: columnist voor Libelle. Als dat lukt moet jullie mij op deze plek misschien missen. Maar goud is wel een een mooie score!

donderdag 16 augustus 2012

Wind me op, zet me aan. Muziek uit 2012

Een nummertje dat in je hoofd blijft hangen. Lichtvoetig, een beetje retro, lieve stemmetjes. Het duurt even voor ik erachter ben hoe de naam van de band luidt. Ik versta de afkondiging niet goed of helemaal niet. Als ik dan wel iets op denkt te vangen dan klinkt het als Zie Zo. Dat kan natuurlijk ook een afkondiging zijn : ‘Zie zo, dat nummer hebben we weer gehad!’
Als ik tegenwoordig een belangwekkend nummer hoor, schrijf ik datum en tijd op. Op enig moment kijk ik dan op de Radio2 site, klik op de playlist, en… zie daar, eh… zie zo, nee, Zazi met Turn Me On.
Het zijn drie leuke, jonge meiden die in een oude schuur een radio aanzetten. Daar blijkt dan een deuntje uit te komen. Leuke video trouwens.
Zo’n radio hadden wij vroeger ook. Een grote donkerbruine kast met crèmekleurige webbing. Middenonder een aantal witte druktoetsen en een grote ronde volumeknop aan de ene kant. Aan de andere kant de zenderknop. Met een rood balkje kon je de zender aangeven. We schrijven begin jaren ’60. De tijd van Kleutertje luister, Paulus de Boskabouter en het hoorspel.
Bij het luisteren naar de radio past goed het lezen van een stripverhaal. Wij kregen twee keer per jaar, op de verjaardagen van onze ouders, hele stapels van ooms en tantes. De Pep en Sjors & Sjmmie zie ik zo voor me. Vooral van de verhalen van Billie Turf en meneer Kwel heb ik gesmuld. De avond valt, het is al donker buiten, binnen schudt mijn moeder de kolenkit leeg in de haard. Wij zitten behaaglijk te lezen. Een beker chocolademelk, inclusief vel, binnen handbereik. De radio staat nog niet aan, maar ik hoor hem al wel: Turn, turn, turn, turn Me On….


woensdag 8 augustus 2012

Liedjes schrijven. Muziek uit 1968

Er bestaat een boekje over het schrijven van feestliederen. Hoewel ik zo’n boekje niet nodig denk te hebben, vind ik het toch leuk dat het er is. De flaptekst geeft aan dat er op het gebied van dit soort zelfgeschreven liederen veel kaf onder het koren is.
Dat is mij ook al vaak opgevallen. Je bent te gast op een bruiloft en de voetbalclub zingt een lied. Ze kijken allemaal naar elkaar, beginnen we al? Nu? Even wachten! Te laat! Het eerste couplet wordt een rommeltje. Met een beetje mazzel is er een pakkend refrein en kan iedereen weer aanhaken. Maar dan komen er nóg vijf coupletten…
Daarom heb ik mij gespecialiseerd in het schrijven van pakkende, passende en ethisch verantwoorde teksten op bestaande melodieën. Tegenwoordig maak ik ze ook op melodieën die minder voor de hand liggen, maar die wel naadloos aansluiten op degene voor wie het nummer geschreven is. Nummers uit de Sound of Music bijvoorbeeld of op Hey Jude van de Beatles. Het is niet gauw te moeilijk. Vereiste is wel dat ik genoeg leuke, relevante en aardige achtergrondinformatie heb over het feestvarken.
Het is zeer goed mogelijk om het lied uit te voeren zonder dat ik daarbij aanwezig ben. Het loopt altijd goed en de tekst past perfect in de melodie. Maar vaak is het makkelijk als ik wél in de buurt ben ter ondersteuning. Al is het alleen maar om te zorgen dat men tegelijk begint. Bovendien wil je toch graag dat je geesteskind goed aan het publiek wordt voorgedragen. Ik heb net een lied gemaakt op de melodie ‘Ome Jan’ van Willeke Alberti. Leuk om te doen. Misschien moet ik hier toch gewoon mijn dagelijks werk van maken. Er wordt tegenwoordig genoeg gevierd. Maar al die feesten en partijen dan ook daadwerkelijk bezoeken….? Tja, elk werk heeft natuurlijk minder leuke kanten…!


donderdag 2 augustus 2012

Hete boodschappen. Muziek uit 1967.

Er zijn dagen dat de zon hoog aan de hemel staat en dat heeft direct invloed op ons zwarte autootje. De binnentemperatuur loopt dan op naar misselijkmakende hoogten, want onze vierwieler is nog een exemplaar met alleen ARKO. Voor de wekelijkse boodschappen heb ik ons karretje echter wel nodig. Over het algemeen bezoek ik de Markt en twee Supermarkten. Dat betekent dus verschillende keren, al dan niet worstelend met kratten of tassen, die hete auto in en uit. Ik zeg dan dapper tegen mezelf dat het best fijn is, die zon, maar mijn gekoelde producten kreunen vanaf de achterbank dat ze aan acuut bederf onderhevig zijn en dat ze zo uit hun verpakking zullen barsten! Vaak ben ik dan nog maar aan het begin van mijn route en roep ik naar achteren dat ze zich niet aan moeten stellen, ik heb het óók warm!
Als het een beetje tegen zit zijn ze op de band bij de kassa ook al behoorlijk gekwetst door de caissière. Zo’n dame die alles zo snel langs de scanner haalt, dat ik het niet bij kan sloffen met inpakken. Natuurlijk zet ik eerst de zware spullen op de band en de chips als laatste, maar op een of andere manier wisselen ze onderling toch stiekem van plek en heb ik uiteindelijk een pak yoghurt en twee dozen kwark die nog bovenop de Dorito’s moeten. Ondertussen drukt de band lekker door en wordt mijn koopwaar samengeperst ónder mijn tas. De caissière roept onverstoorbaar: 'Koopzegels!?' De zoute stengels worden vermorzeld door het kattenvoer. Ik sta in tweestrijd, rustig inpakken of afrekenen? Ik kies voor het laatste omdat ik de boel niet op wil houden. Terwijl ik de tas naar de auto zeul hoor ik de Dorito’s kraken en weer in de hete auto zegt de yoghurt zuur: ‘t Is veel te heet om bovenop te liggen!’

ARKO: Alle Ramen Kunnen Open

Summertime - The Zombies

(gecomponeerd door George Gershwin voor de opera Porgy and Bess uit 1935)