woensdag 29 februari 2012

New Age. Muziek uit 2012.

Ook al begrijp ik de tekst niet helemaal, ik vind het toch een mooi nummer; New Age van Marlon Roudette. Nu niet meteen denken, die ken ik niet, deze blog sla ik over. Je hebt ‘m vast al wel eens gehoord. Het gaat over LOVE, dat woord van vier letters met die simpele klank.
Liefde. Altijd mooi om te bezingen. Ook belangrijk voor iedereen. Niet alleen in verliefdheid of in liefde voor je partner, niet iedereen heeft tenslotte iemand om van te houden. Hoewel, iedereen zou in eerste instantie van zichzélf moeten houden. Dat is uiteindelijk een voorwaarde om van een ander te kunnen houden. Toch hebben veel mensen daar moeite mee. Ze gaan gebukt onder schuldgevoelens, zorgen en verdriet en vinden zichzelf niet de moeite waard. Redenen te over om niet van jezelf te houden. Het past ook niet zo goed in onze Calvinistische opvoeding. Liefde, genegenheid en complimenten moet je géven. Je mag het wel ontvangen, maar dan moet je er wel heel bescheiden over zijn.
Het zou al helpen als we onszelf zouden prijzen om iets. Laten we beginnen met één keer per dag. Zoiets als: ik vind het goed van mezelf dat ik naar drie mensen heb gelachen die ik niet ken. Of dat ik iets van de positieve kant heb bekeken in plaats van alleen het negatieve te belichten. Of: ik zie er best goed uit vandaag!
Hiervoor geldt overigens wel een waarschuwing: overdrijf het niet! Mensen die de hele dag van zichzelf vinden en zeggen dat ze zo mooi en goed zijn, vind ik persoonlijk behoorlijk irritant. Maar als ik me daar dan weer niet aan erger en bedenk dat het waarschijnlijk onzekerheid is, dan is dat weer een compliment voor mezelf. Ik geef toe, het is niet makkelijk, maar dat geldt voor heel veel ‘New Age’ gedachten…



If love was a word, I don’t understand.
The simplest sound, With four letters.
Whatever it was, I’m over it now.
With every day, It gets better.

Are you loving pain, loving the pain?
And with everyday, everyday
I try to move on.
Whatever it was,
Whatever it was,
There’s nothing now.
You changed.
New Age.

I’m walking away, From everything I had.
I need a room with new colours.
There was a time,
When I didn’t mind living the life of others.

So much fire that it burned my wings.
Her heat was amazing.
Now I’m dreaming of the simple things.
Old ways, erased.
If love was a word,
I don’t understand.
The simplest sound,
With four letters.




De schoolagenda. Muziek uit 1975.

Schrikkeldag 2012. Ik maak nu voor de twaalfde keer zo’n extra dag mee. Niks bijzonders. Ja, het voorjaar zit in de lucht! Ik hoor bepaalde vogeltjes fluiten die ik niet gemist heb, maar nu ik ze weer hoor denk ik: Hé, ‘t is lente! Er zitten ook vogeltjes in het nummer Lovin’ you van Minnie Riperton. Zij heeft trouwens zelf een stem als een mereltje.
Toen dit nummer in de zomer van 1975 een hit was, had ik net het eerste jaar Mavo met de hakken over de sloot gehaald. De eerste klasse-avond was een feit. De spanning hieraan voorafgaand stond in geen enkele verhouding tot de avond zelf. Het ‘versierde’ klaslokaal - een paar ballonnen en wat serpentines - de cola en de chips op de tafels achterin en een platenspeler op het bureau van de klassenleraar. De avond was een voortdurende tweestrijd tussen wel wíllen dansen en het toch maar niet doen. Eigenlijk stond je dus de hele avond langs de kant van het verduisterde klaslokaal. Toch keken we er reikhalzend naar uit.
Al wekenlang stond de datum omcirkeld in de door de school verstrekte Ryam schoolagenda. Op de eerste pagina stonden de schoolregels. Je mocht je agenda niet volplakken met plaatjes en stickers; wél doen dus! Agenda’s waren een dankbaar ‘bespreekgeval’. Ze gingen van hand tot hand tot hand en je populariteit ging samen op met de het uiterlijk en de dikte van dat dagboek. Het verzamelen van plaatjes was dan ook een heuse hobby. Het leuk inplakken, bijschriften verzinnen en inkleuren nam veel tijd in beslag. Ik heb vast geen plaatje van Minnie Riperton in mijn agenda gehad, want ik heb tot vandaag gedacht dat zij een blanke zangeres was… Stom natuurlijk, want mereltjes zijn bruin of zwart en ze zingen de lente in je hoofd ook al is het pas februari!

woensdag 15 februari 2012

De stille liefde. Muziek uit 2008.

‘Als de regens om je oren slaan, heel de wereld zit achter je aan, kom dan bij mij in de luwte staan, tot jij mijn liefde voelt.’ Dit is de eerste zin van de Nederlandse cover van Adèles ‘To make you feel my love’. Een prima Valentijnslied zo is gebleken. Een aantal koorcollega’s hebben dit nummer op 14 februari gezongen voor een echtpaar dat elkaar 50 jaar geleden trouw heeft beloofd. Het is een van hun optredens deze avond en het was een groot succes! In ieder geval bij bovengenoemd echtpaar, want dat zijn onze oom en tante en wij waren erbij! Ze hebben er van begin tot eind van genoten. En het is nogal wat als er ineens vijftien in gala gestoken dames en heren in je kamer staan! Tijdens het pianotussenspel wordt hen ook nog een prachtige rode roos aangeboden. In dit geval was bekend wie de gevers waren en dat maakt de acceptatie van zo’n verassing gemakkelijk.
Het hele Valentijn idee, waarbij je een kaart ontvangt van een stille, anonieme liefde blijkt in de praktijk een lastig concept. Je ontvangt een kaart of een gezongen lied van iemand die kennelijk het beste met je voorheeft en je iets moois gunt, maar zich verder niet bekend maakt. Wie moet je bedanken? Wie heeft zich al die moeite getroost en wenst verder anoniem te blijven? Wil het zeggen dat er iemand is die jou in stilte aanbidt? Is het een grap? Moet je op zoek gaan naar die romantische Valentijn? Wat vindt je partner hiervan? Of is het juist van hem of haar afkomstig? Is het van een vrijgezel of van een bekende die (ook) een relatie heeft? Misschien blijft het voor eeuwig ongewis? Wat een drama! Ik pleit dan ook voor miniconcertjes van de koordelegatie waarbij je gewoon te horen krijgt wie het jou schenkt. Valentijnsconcertjes voor elke gelegenheid het hele jaar door. En op 14 februari noemen we het gewoon een voorjaarsconcert!

woensdag 8 februari 2012

Alles wat ik nodig heb…Muziek uit 1984.

De rayonhoofden hebben de koppen bij elkaar gestoken. Het gonst van de Elfstedentochtgeruchten. Dat betekent dat het weer eens écht koud is!
Op dat soort momenten kruip ik het liefst dicht bij de verwarming. Radio aan, iets te lezen erbij… en als dan The Flying Pickets voorbij komen, met Only You dan word ik helemaal warm.
Zo’n achtentwintig jaar geleden word ik regelmatig gewekt met dit nummer. In het studentenhuisje waar ik dan woon is men bekend met het feit dat ik genoemd nummer erg mooi vind. Als de andere dames van mening zijn dat ik lang genoeg heb geslapen, dan stoppen ze het bandje, met daarop het zoetgevooisde stemgeluid van de Flying Pickets, in het cassettedeck en spelen het af op volume acht.
Bij de eerste padadadatjes word ik langzaam wakker. Bij de explosie, voordat de zang begint, PADAM! ben ik er helemaal bij. Nog even doorsoezen, diep onder de dekens, want we hebben het over februari 1984. Iets minder koud dan nu, maar rond het vriespunt is op een studentenzolder ook erg koud!
Een welgemeend ‘Goedemorgen slaapkop, wakker worden, de koffie is klaar!’ verzacht de pijn van slaapverstoring enigszins.
Dit ritueel vond vaak op de plaats op de dinsdag, mijn vrije ochtend. Ontwaken met de Flying Pickets, verwarming aan, koffie drinken, krantje lezen en met een van de huisgenoten het AD cryptogram maken. Wat een (studenten)leven!
De tekst blijft trouwens onverminderd van kracht: “Alles wat ik nodig heb is de liefde die jij geeft, dat is alles wat ik nodig heb voor een nieuwe dag en alles wat ik ooit kende was jouw liefde…”

Het lijkt me overigens ook een mooi nummer voor ons koor….



Flying Pickets / Only You

Looking from a window above
It's like a story of love
Can you hear me.
Came back only yesterday
Moving further away
Want you near me.

All I needed was the love you gave
All I needed for another day
All I ever knew
Only you

Sometimes when I think of your name
And it's only a game
And I need you
Listening to the words that you say
Getting harder to stay
When I see you

This is gonna take a long time
And I wonder what's mine
Can't take no more
Wonder if you'll understand
It's just the touch of your hand
Behind a closed door

woensdag 1 februari 2012

Pareltje. Muziek uit 1990.

Op deze plek heb ik al heel wat persoonlijke pareltjes met jullie gedeeld. Vaak zijn dat nummers waarvan ik nog heel goed weet onder welke omstandigheden ik ze heb leren kennen.
Het nummer Promis Me van Beverley Craven is ook zo’n pareltje, dat altijd weer een mengeling van warme én verdrietige gevoelens oproept. Als ik dat nummer hoor ben ik weer terug op een zonnige zaterdag in september 1990. Ik heb dan een bijeenkomst, nu zouden we het een workshop noemen, met een zestal personen. We buigen ons over de maatschappelijke levensvragen waar wij, bijnadertigers, zoal mee worstelen. Het is in Zwolle. Naast een serieus gedeelte wordt er ook een gezellige lunch geserveerd door de gastheer en gastvrouw van die dag. Zij blijken mijn muzieksmaak te delen. Zij zijn namelijk in het bezit van de LP van Beverly Craven en zij beloven mij een cassettebandje hiervan.
Dan gaat bij hen de telefoon. Men vraagt of ik aan de lijn wil komen. Ik ben verbaast over het feit dat ik hier opgespoord ben. Als ik hoor waarom mijn familie al die moeite heeft gedaan, dan begrijp ik het helemaal. Een familielid is overleden en de vraag is of ik zo snel mogelijk thuis kom.
Mijn familie zit er verslagen bij. We zoeken troost en steun bij elkaar en vragen ons af: “Waarom?”
Van de tijd daarna kan ik me nog heel goed herinneren dat ik het genoemde bandje erg vaak heb afgespeeld. De ‘repeatknop’ wordt meerdere malen per dag ingedrukt.
De tijd heelt alle wonden en op de waarom-vraag krijg je geen antwoord. Maar het ‘Promise me, you’ll wait for me and I’ll be saving all my love for you’ is nog steeds actueel.