Emotie. Muziek uit 1984

Regisseur, regieassistent, camera- en geluidsmannen, productieassistent. Allemaal leerlingen van het Saxion in Enschede. De regisseur is 22 jaar en ik vind het bijzonder hoe zij de acteurs, die in de meeste gevallen ruim twee keer zo oud zijn, op hun gemak stelt en hen de emoties uit laat beelden die zij graag op het scherm wil zien.
Acteren in een film. Een stille wens is vorig weekend in vervulling gegaan. Overigens niet mijn enige wens en als ik niet Het Slachtoffer had mogen spelen in de tien minuten durende rolprent Miscommunicatie in de Rechtszaal, dan was ik nu niet minder gelukkig geweest. Maar het is wél een belevenis! Mijn tekst bestaat uit welgeteld drie regels en daar moet álle emotie in gelegd worden die ik in mij heb. Dat is gelukt. Althans, volgens ‘De Crew’. Het moet wel verschillende keren overnieuw en uit verschillende posities worden opgenomen, zodat de tijd gaat dringen, maar de regisseur wordt er niet warm of koud van. Ze is overal nodig en moet vele beslissingen nemen. Wat knap dat ze dat allemaal kan!
Toen ik die leeftijd had, in 1984, was ik ook student. Ik leerde in Schoonhoven voor edelsmid. Ik kan me nog herinneren dat we op enig moment in de Zilverstad op het Marktplein een demonstratie hielden van wat we zoal leerden op De Vakschool. Ik zat te ciseleren. Met een hamer en ponsjes een voorstelling maken in metaal. Denk aan avondmaalsborden in de kerk of aan rijk versierde zilveren schalen. Ik heb toen aan mensen, minstens twee keer zo oud als ik, uitgelegd wat ciseleren is. Enthousiast, met kennis van zaken en overtuigd van mezelf. Waarschijnlijk zijn er toen ook wel mensen geweest die hebben gezegd; ‘Wat knap dat die kinderen dat allemaal weten en kunnen…’