Het is een klassieker. Legendarisch. Op ieder jaren-70 feest komt hij wel een keer voorbij. Paradise by the dashboardlight van Meat Loaf.
Mijn alter eega en ik verzorgden ooit een optreden op een familieweekend als het spraakmakende duo. Ik met een enorm kussen onder mijn - veel te grote – overhemd. Mijn lange vette haren geknutseld uit panty’s en touw. Het is een playbackshow.
De act wordt aangekondigd door mijn broer en de familie zit vol spanning te wachten. Wij lopen het geïmproviseerde podium op. Hilariteit. We hebben twee microfoons opgescharreld. Ze hebben loshangende snoertjes. Moedig knikken we naar het publiek.
Het duurt even voordat het casettebandje op scherp staat, maar dan brandt de hel los. Scheurende gitaren. Ik mimiek vol enthousiasme: ‘I remembered every little thing…
De interactie met het publiek laat aanvankelijk te wensen over, maar langzaamaan komen we in onze rol. Lieve hemel, wat duurt dat nummer lang!
In het begin is het nog wel boeiend, zo’n beetje heen en weer springen op het podium terwijl iedereen naar je kijkt. Maar na drie minuten gaat de lol er wel af. Bovendien zakt mijn kussen steeds naar beneden.
Nog vier minuten te gaan. Mijn alter eega heeft het makkelijker, zij hoeft alleen maar mooi te zijn en te playbacken. En mooi is ze al van zichzelf!
We weten nu dat acht minuten de aandacht vasthouden best lang is. Maar we hebben het gered! De familie heeft het er nog wel eens over. Legendarisch of eigenlijk meer pathetisch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten