‘Kinderen die vragen worden overgeslagen!’ Een gevleugelde uitspraak in mijn jeugd. ‘Mam, mag ik ook….’ Maar voordat de vraag gesteld was, was er wel iemand die genoemde uitspraak de ether in slingerde, waarna ik beschaamd afdroop. Want ik wist heus wel dat ‘ergens om vragen’ niet hoort.
Zo is er een grappig voorval bekend uit die tijd. Ik ben een jaar of vijf. In de buurt waar ik opgroei zijn alle boerderijen in een straal van 500 meter je buren. Ik kom overal, op zoek naar speelkameraadjes, aandacht en avontuur. De buurvrouwen zijn altijd wel geïnteresseerd in het wel en wee van ons grote gezin en ik ben best bereid te vertellen in ruil voor een glaasje ranja en een plakje koek. De keukens zijn dan ook mijn favoriete plekken in de buurhuizen. Op een dag is de buurvrouw boterhammen aan het smeren. Mijn maag rammelt (eigenlijk altijd) en ik heb wel zin in zo’n lekker broodje. Ik wacht geduldig tot de buurvrouw vraagt of ik ook een stukje wil. Maar de buurvrouw belegt, zonder iets te zeggen, de boterhammen met spek en kaas. Het water loopt me in de mond. Ik schuif wat heen en weer met mijn stoel, maar de buurvrouw hoort het niet. Ik blijf netjes zitten wachten. De buurvrouw pakt een krant en rolt de boterhammen erin. Ik moet handelen voor het te laat is! Ik ga naast de buurvrouw staan, leun met mijn armpjes op het aanrecht en zeg: ‘Ik lust wel een boterham, maar ik vráág er niet om!’ Dat levert een lekker hapje op!
Het ‘nergens om vragen’ zit diep geworteld, maar vandaag de dag levert het alleen nog maar frustratie op.
Those where the days! Mary Hopkins.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten