‘Hallo, ben je naar mij op zoek?’ Dat is toch een prachtige zin, als je de liefde van je leven ziet lopen, tastend in het duister en met een vragende blik in haar ogen. Je wilt haar zeggen dat je van haar houdt en haar in je armen nemen…
Lionel Richie zingt dit begin 1984 vol overtuiging voor Laura. Een blinde jonge vrouw, die haar weg zoekt met een stok en ’s avonds in bed een brailleboek leest. Zo romantisch!
Ik woon in een studentenhuis in die tijd. Vier dames in een klein arbeiderswoninkje. We kijken vaak samen tv. Die staat beneden in het voorkamertje van de hoofdbewoners. Dat kamertje is bijna in zijn geheel voorzien van een soort podium, zo’n tweeënhalve meter in het vierkant. Je kunt er op zitten en het dient tevens als slaapplaats. Hangend op dat bed, tegenwoordig heet dat loungen, kijken we naar series als Dallas, Cheers en Murder She Wrote. Maar de avonden waarop Toppop op de buis is, zijn het leukst. We leveren commentaar en we lachen wat af. Het filmpje van eerder genoemd nummer kan ik me nog goed herinneren. Ik wacht elke week met spanning af of de clip weer getoond wordt. Ik ben namelijk, net als Lionel, ook stiekem verliefd op Laura. Ik weet niet of zij echt blind is, of dat zij een rol speelt. In dat laatste geval vind ik dat ze dat heel overtuigend doet. Ik had haar, zo’n 30 jaar geleden, heel graag de helpende hand geboden.
Maar ondanks haar blindheid, of misschien juist wel dankzij deze handicap, weet zij precies hoe Lionel eruit ziet! Dat móet wel echte liefde zijn! Dat vond ik toen ook al en daar wilde ik natuurlijk niet tussen komen… Ik heb daarom mijn liefde bewaard voor mijn alter eega. Een vooruitziende blik!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten