Fotorolletjes. Muziek uit 1973.

Heb je bepaalde herinneringen omdat er foto’s van zijn? Of zijn foto’s juist een ondersteuning voor het geheugen? Mijn alter eega en ik zijn altijd druk met het maken en sorteren van deze herinneringsbeelden. Ze worden in een ringband geplakt, op gewoon wit tekenpapier. Vaak worden ze verknipt en wordt er nog iets bijgeschreven of getekend. We hebben van elk jaar minstens één ringband, maar de laatste jaren zijn het er vaak wel meer. Dat komt door de digitale fotografie. De digitale camera heeft bij ons een jaar of vier geleden zijn intrede gedaan. Er is genoeg geheugen op de computer en dat is funest! Er zijn teveel foto’s!
Soms verlang ik daarom terug naar het filmrolletje. Als we op vakantie gingen, namen we hooguit twee rolletjes van 36 mee. Dat is nog te overzien als je weer thuis bent. Als er dan ook nog een paar mislukken dan is het inplakken wel bij te houden.
Tegenwoordig bewaar ik ze dus digitaal. Per maand gesorteerd. Af en toe sturen we de oogst van enkele maanden naar een afdrukcentrale. Dan wordt ons een pakket van 250 foto’s toegestuurd en kan het grote uitzoekwerk beginnen. We lopen bijna twee jaar achter. Ik weet dat er nu mensen zijn die jaloers zeggen: maar twee jaar? Maar voor ons is dat veel. Het afgelopen jaar is er een schrijfhobby en een zangkoor als vrijetijdsbesteding bijgekomen, vandaar.
Maar het blijft leuk om een fotoboek van een bepaald jaar te pakken en zo weer even terug te zijn in dat jaar. In 1973 bijvoorbeeld, toen Paul Simon in de hitparade stond met Kodachrome. Nu, bijna veertig jaar later staat het Kodakimperium op instorten. Het is bijna failliet. Sommige foto’s verkleuren, maar de herinneringen die erop staan blijven in ons hoofd altijd fris! Mama don’t take my Kodachrome away!