Mijn eerste auto is een Ford Escort uit 1977. Ik schaf hem in 1987 aan voor 1750,- gulden. Piet Veerman is zeilt naar Volendam in die dagen, ik rijd naar huis in mijn knappe rode karretje. Het is voorjaar en de zon schijnt. Ik zoef met mijn raampje open, kop in de wind. Als ik echter na verloop van enkele weken de eerste bui op mijn dak krijg, blijkt het pookje van de ruitenwisser los in zijn behuizing te zitten. Zo los, dat ik het op een slecht moment zelfs in mijn hand heb! De verkopersgarantie blijkt te gelden tot aan de achterdeur en financiën voor een (dure?) reparatie heb ik na de aanschaf niet meer. De auto dan maar laten staan met regenachtig weer? Dan kun je hem het beste meteen naar de sloop brengen, het is hier immers maar zelden droog. Maar dat zou toch jammer zijn, want hij is verder nog best goed, dus ik repareer de pook met plakband en tweecomponentenlijm. Maar dan dient het volgende euvel zich aan. Een doorgeroeste wielkast zorgt aan de passagierskant voor een natte kokosmat. Daar gaat de bodemplaat van roesten. Dat gat moet dicht! In dit geval houdt polyester mij aan het rijden.
In die tijd rijdt er dagelijks een collega met me mee. Als wij weer eens welgemoed naar onze arbeidsplek tuffen, hoor ik, na het passeren van een verkeersdrempel, een enorme knal. Lekke band! De collega, type betweter vraagt: ‘Heb je bladveren?’ ‘Waar héb je het over en wat heeft het met mijn lekke band te maken!’ vraag ik me, binnensmonds, geïrriteerd af. Hij houdt echter vol: ‘Heb je bladveren, want ik denk namelijk dat er zojuist een is geknapt!’ We stappen uit en kijken onder de scheefhangende auto. Een lange roestige stalen strip, die van voor naar achter onder auto doorloopt, is inderdaad gedeeltelijk gebroken. Ik vrees dat tweecomponentenlijm of polyester dit keer geen uitkomst zullen bieden, en op de radio klinkt:
Feelin' young and feelin' strong
And tonight came out right
Tomorrow could be wrong….
Sailing home / Piet Veerman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten