De Provinciale keuken. Muziek uit 1973.

’t Is weer voorbij die mooie zomer… Hoewel de staart van september 2011 uiteindelijk nog een zomers beeld geeft.
Dit liedje van Gerard Cox uit 1973 roept nog altijd mooie herinneringen op. Op deze melodie is een van de eerste feestliedjes, waar ik aan meegeschreven heb gemaakt. Enkele tekstregels konden zo overgezet worden. Ik ben twaalf en een van mijn broers gaat trouwen. We schrijven 21 maart 1975. Traditiegetrouw wordt er op een bruiloft veel gezongen door onze familie. Er is een samenwerkingsverband ontstaan met de familie van mijn schoonzus. Het wordt een heus koor!

Het feest wordt gehouden in een Bistro. Tussen de geruite kleedjes en dito lampenkapjes zingen wij het welkomstlied voor het bruidspaar:

Je hebt er maandenlang naar uitgekeken
Naar die eerste lentedag in maart
Traag en langzaam kropen langs de weken
Maar eind’lijk kreeg het toch een beetje vaart…

We eten van ronde houten borden. Op het menu staan Pommes Parisiennes. Die rollen zo van je plankje af! Mijn moeder zegt een beetje besmuikt dat het gewoon ‘knorhaantjes’ zijn. Pommes Parisiennes lijkt mij ook een nogal luxe naam voor de allerkleinste aardappeltjes die wij tijdens het rooien kunnen vinden op het land. We gooien ze in de XXS mand. Daar wordt niets meer mee gedaan. Ja, op de laatste dag van de aardappeloogst. Dan worden de ‘knorhaantjes’ gewassen en gebakken in een laag spekvet. Als je dan je gitzwarte handen schoongeboend hebt en het zand van je broek en uit je haren hebt geschud, dan smaken die knorhaantjes delicieus! Maar dan weet je ook dat de zomer weer écht voorbij is…