Het is voorjaar. Dat betekent rozen snoeien. Ik heb mijn alter eega nooit een rozentuin beloofd, maar de snoeischaar moet wel gehanteerd worden. Over rozen is veel gezongen en geschreven. Ik wil jullie graag laten delen in de prachtige melodie en het fluwelen stemgeluid van Seal. I compare you to a Kiss from a Rose on the grey… zingt hij liefdevol. Ik dacht altijd dat het ging om een roos op het graf (grave), maar hij schijnt ‘grey’ te zingen. Als je de internetfora erop na slaat weet niemand het echt zeker. Seal laat het zelf ook in het midden. Je mag dus kiezen.
Teksten worden vaak een stuk meer literair als je ze niet helemaal begrijpt. Van de meeste boeken die ik ruim 30 jaar geleden moest lezen voor mijn literatuurlijst, snapte ik geen hout. Lijmen / Het been van Willem Elsschot bijvoorbeeld. Niet om door te komen! Bijzonder literair dus. Of het ‘tekstverklaren’ bij Nederlands: Wat heeft de schrijver bedoeld met de zin…. Ja, weet ik veel! Waarschijnlijk weet hij het zelf ook niet, anders had hij het wel wat begrijpelijker opgeschreven. Ik kan me er nog over opwinden!
Gedichten zijn helemaal rampzalig. Wil je daar een bundel van uitgeven dan moet het in géén geval rijmen. Ook deze teksten gaan mij vaak boven de pet. Zet je echter een melodie onder die zinsneden, dan vind ik ze wel weer mooi.
Neem nu mijn eigen vertaling van Seal’s refrein:
Ik vergelijk je met een kus van een roos op het grijs / ooooh / Hoe meer ik van jou krijg / Vervreemdend gevoel is de prijs / Nu staat je roos in de bloei / Je licht is een boei op het graf… Het past in de melodie, het is zo’n beetje te begrijpen en het is taaltechnisch vreemd. Jippie! Ik heb een literair gedicht gemaakt! Oh nee toch niet, het rijmt… Snoeien dus maar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten