Sommige mensen weten al vanaf hun vroege jeugd wat ze willen worden. Politie- of brandweerman zijn dan veel gehoorde beroepen. Kinderen zingen ook graag. Het nummer van Abba, Thank You For The Music, gaat daarover. Dat lied was in mijn jeugd een hit. Ik herken er wel iets in. Ik kon ook op jonge leeftijd alle liedjes van de radio (fonetisch) meezingen. Maar met zingen je geld verdienen...? Vijfendertig jaar geleden, toen ik voor de beroepskeuze stond, was zingen niet echt een beroep. Leuk voor hobby, maar om geld te verdienen moest je een vak leren.
Vanmorgen kwam ik weer eens iemand tegen die wél zijn jeugddroom heeft waargemaakt. Willy Marneef, onze bhv-trainer. Hij heeft, als voormalig brandweerman en ambulancebroeder, een trainingscentrum opgericht voor bhv’ers. Hij zet een oefening in elkaar, met een brandhaard, slachtoffers en de hele mikmak en de bhv’ers moeten de boel dan zo goed mogelijk zien op te lossen. Dit is niet alleen noodzakelijk voor je certificatie, het is vooral ook heel leuk!
Inmiddels ken ik Willy al zo lang, een kleine tien jaar schat ik, dat we ook enigszins elkaars hobby's en leefomstandigheden kennen. Wij hebben het dan ook altijd even over Radio2. Een gezamenlijke hobby. Net als het schrijven van verhalen. Vandaar deze blog over Willy. Bovendien hoorde ik vanmorgen op onze favoriete radiozender het nummer Sing Sing Sing van Van Velzen en daar heb ik het met Willy nog niet over gehad. Terwijl Van Velzen dan weer typisch zo iemand is, die al heel jong wist dat hij zanger wilde worden. Als kind zong hij op de achterbank de liedjes van de Beatles (waarschijnlijk fonetisch) mee. Zijn vader heeft daar een belangrijke rol in gespeeld. Mooi toch, als je zo jong al weet wat je wilt worden?
maandag 26 november 2012
maandag 19 november 2012
Keuzes maken. Top2000.
Het leven bestaat uit keuzes maken, maar het kiezen van de vijftien mooiste nummers aller tijden is een moeilijke. Het is voor mij hetzelfde als in de herfst door het bos lopen en het prachtigste afgevallen blad uitkiezen. Kies je uit die enorme hoeveelheid dan voor de kleur, de vorm, of voor het meest gave blad?
Ik ben nu ruim een jaar aan het bloggen over popnummers die mij op een of andere manier aanspreken. Ik kies elke week één nummer en daar schrijf ik dan iets over. Ik heb nu al ruim 50 nummers voor mijn blogvoetlicht gebracht, die ik allemaal om verschillende redenen mooi vind. Soms is de klankkleur prachtig, bij een ander is de dichtvorm subliem en bij de derde is de herinnering favoriet.
Om mijn alter eega en mij toch een grens op te leggen, maken we uit genoemde 50 nummers een keuze.
In ieder geval komen alle decennia aan bod, want vanaf mijn vroege jeugd, midden jaren zestig, luister ik al graag naar muziek. De jaren ‘70 zijn goed vertegenwoordigd, maar ook de laatste jaren worden er veel mooie nummers gemaakt.
Over het algemeen zijn wij trouwens dik tevreden met de Top2000 hoor. Ruim een week alleen muziek en verhalen, heerlijk! Elk jaar blijkt dat ik de meeste nummers wel ken en altijd komen er weer herinneringen voorbij die ik graag wil delen met mijn bloglezers. Wat dat betreft kan ik nog wel even vooruit. Ik vind het leuk om in zo'n 300 woorden weer te geven waarom ik een bepaald nummer zo mooi vind, of gek, of apart. Als je dus wilt lezen waarom The Rose van Bette Midler voor ons op nummer één staat, kijk dan bij 16 november 2011. De definitieve lijst van mijn alter eega en mij ziet er als volgt uit (ik heb deze blog naar Bert Kranenbarg gestuurd, van Knooppunt Kranenbarg, dagelijks van 4 tot 7 uur op Radio2)
1. The Rose - Bette Midler (1980) 16-11-11
2. Autumn Leaves – Eva Cassidy (1998) 05-11-12
3. Sovereign Light café – Keane (2012) 06-06-12
4. Kiss from a rose – Seal (1994) 11-04-12
5. Arms of May – Sutherland Bros. & Quiver (1976) 31-08-11
6. You needed me – Ann murray (1978) 22-10-12
7. Hello – Lionel Richie (1984) 11-07-12
8. Slow - Rumer (2011) 04-04-12
9. Beautiful – Christina Aguilera (2010) 21-09-11
10. All I wanna do – Heart (1990) 28-09-11
11. Terug naar de kust – Maggie Mc Neal (1976) 14-09-11
12. Hold on – Michael bublé (2010) 09-05-12
13. Promis Me – Beverly Craven (1990) 01-02-12
14. Only Women Bleed – Julie Covington (1978) 11-01-12
15. To make you feel my love – Adele (2008) 15-02-12
Ik ben nu ruim een jaar aan het bloggen over popnummers die mij op een of andere manier aanspreken. Ik kies elke week één nummer en daar schrijf ik dan iets over. Ik heb nu al ruim 50 nummers voor mijn blogvoetlicht gebracht, die ik allemaal om verschillende redenen mooi vind. Soms is de klankkleur prachtig, bij een ander is de dichtvorm subliem en bij de derde is de herinnering favoriet.
Om mijn alter eega en mij toch een grens op te leggen, maken we uit genoemde 50 nummers een keuze.
In ieder geval komen alle decennia aan bod, want vanaf mijn vroege jeugd, midden jaren zestig, luister ik al graag naar muziek. De jaren ‘70 zijn goed vertegenwoordigd, maar ook de laatste jaren worden er veel mooie nummers gemaakt.
Over het algemeen zijn wij trouwens dik tevreden met de Top2000 hoor. Ruim een week alleen muziek en verhalen, heerlijk! Elk jaar blijkt dat ik de meeste nummers wel ken en altijd komen er weer herinneringen voorbij die ik graag wil delen met mijn bloglezers. Wat dat betreft kan ik nog wel even vooruit. Ik vind het leuk om in zo'n 300 woorden weer te geven waarom ik een bepaald nummer zo mooi vind, of gek, of apart. Als je dus wilt lezen waarom The Rose van Bette Midler voor ons op nummer één staat, kijk dan bij 16 november 2011. De definitieve lijst van mijn alter eega en mij ziet er als volgt uit (ik heb deze blog naar Bert Kranenbarg gestuurd, van Knooppunt Kranenbarg, dagelijks van 4 tot 7 uur op Radio2)
1. The Rose - Bette Midler (1980) 16-11-11
2. Autumn Leaves – Eva Cassidy (1998) 05-11-12
3. Sovereign Light café – Keane (2012) 06-06-12
4. Kiss from a rose – Seal (1994) 11-04-12
5. Arms of May – Sutherland Bros. & Quiver (1976) 31-08-11
6. You needed me – Ann murray (1978) 22-10-12
7. Hello – Lionel Richie (1984) 11-07-12
8. Slow - Rumer (2011) 04-04-12
9. Beautiful – Christina Aguilera (2010) 21-09-11
10. All I wanna do – Heart (1990) 28-09-11
11. Terug naar de kust – Maggie Mc Neal (1976) 14-09-11
12. Hold on – Michael bublé (2010) 09-05-12
13. Promis Me – Beverly Craven (1990) 01-02-12
14. Only Women Bleed – Julie Covington (1978) 11-01-12
15. To make you feel my love – Adele (2008) 15-02-12
maandag 12 november 2012
Een zaterdagavond met Billy Joel. Muziek uit 1973.
Nummers die recht uit het hart komen, maken volgens mij de meeste kans ooit een ‘evergreen’ te worden. Neem bijvoorbeeld Piano man van Billy Joel. In dit nummer beschrijft hij wat hij als 24-jarige singer-songwriter op zaterdagavond beleeft.
Om een uur of negen schuifelen de reguliere klanten binnen. Een oude man, die de liefde heeft verklaard aan zijn gin-tonic vraagt Bill een herinnering te spelen. Hij weet niet meer precies hoe het lied gaat, 'maar het is droevig en lief, toen ik het zong was ’k nog vief, oh wat was ik nog jong en actief' en dan neuriet de man lalala. ‘Zing voor ons, want jij bent de muzikant en jij zorgt ervoor dat we ons goed voelen.’ Hij zingt over zijn vriend John, de barkeeper, die hem gratis drankjes geeft en vuur voor zijn sigaret, maar die eigenlijk graag een filmster zou willen zijn. Over Paul die iets doet in onroerend goed en die nooit tijd heeft gehad voor een vrouw en Paul praat met Davy, die zijn hele leven al bij de marine zit en daar waarschijnlijk ook wel zal blijven. Over de serveerster die polititiek beoefent, als de zakenman langzaam stoned wordt. Samen drinken samen een glas ‘eenzaamheid’, maar dat is altijd nog beter dan alleen drinken. Toch vindt Bill het een goed publiek voor de zaterdag. De manager is ook tevreden en lacht naar hem. Hij weet namelijk wel dat die kroegtijgers voor Billy komen, zodat ze even hun zorgen kunnen vergeten. De piano maakt er een feestje van en de microfoon smaakt inmiddels naar bier. Het publiek zit aan de bar en zorgt voor zijn broodwinning en vraagt zich ondertussen af wat zo’n goeie zanger hier in de kroeg doet...
Kijk, zo’n nummer gaat vanuit zijn hart, linea recta naar het mijne.
It's nine o'clock on a Saturday
The regular crowd shuffles in
There's an old man sitting next to me
Makin' love to his tonic and gin
He says, "Son, can you play me a memory
I'm not really sure how it goes
But it's sad and it's sweet and I knew it complete
When I wore a younger man's clothes."
la la la, di da da
La la, di di da da dum
Sing us a song, you're the piano man
Sing us a song tonight
Well, we're all in the mood for a melody
And you've got us all feelin' all right
Now John at the bar is a friend of mine
He gets me my drinks for free
And he's quick with a joke and he'll light up your smoke
But there's some place that he'd rather be
He says, "Bill, I believe this is killing me."
As his smile ran away from his face
"Well I'm sure that I could be a movie star
If I could get out of this place"
Now Paul is a real estate novelist
Who never had time for a wife
And he's talkin' with Davy, who's still in the Navy
And probably will be for life
And the waitress is practicing politics
As the businessman slowly gets stoned
Yes, they're sharing a drink they call loneliness
But it's better than drinkin' alone
It's a pretty good crowd for a Saturday
And the manager gives me a smile
'Cause he knows that it's me they've been comin' to see
To forget about their life for a while
And the piano, it sounds like a carnival
And the microphone smells like a beer
And they sit at the bar and put bread in my jar
And say, "Man, what are you doin' here?"
Om een uur of negen schuifelen de reguliere klanten binnen. Een oude man, die de liefde heeft verklaard aan zijn gin-tonic vraagt Bill een herinnering te spelen. Hij weet niet meer precies hoe het lied gaat, 'maar het is droevig en lief, toen ik het zong was ’k nog vief, oh wat was ik nog jong en actief' en dan neuriet de man lalala. ‘Zing voor ons, want jij bent de muzikant en jij zorgt ervoor dat we ons goed voelen.’ Hij zingt over zijn vriend John, de barkeeper, die hem gratis drankjes geeft en vuur voor zijn sigaret, maar die eigenlijk graag een filmster zou willen zijn. Over Paul die iets doet in onroerend goed en die nooit tijd heeft gehad voor een vrouw en Paul praat met Davy, die zijn hele leven al bij de marine zit en daar waarschijnlijk ook wel zal blijven. Over de serveerster die polititiek beoefent, als de zakenman langzaam stoned wordt. Samen drinken samen een glas ‘eenzaamheid’, maar dat is altijd nog beter dan alleen drinken. Toch vindt Bill het een goed publiek voor de zaterdag. De manager is ook tevreden en lacht naar hem. Hij weet namelijk wel dat die kroegtijgers voor Billy komen, zodat ze even hun zorgen kunnen vergeten. De piano maakt er een feestje van en de microfoon smaakt inmiddels naar bier. Het publiek zit aan de bar en zorgt voor zijn broodwinning en vraagt zich ondertussen af wat zo’n goeie zanger hier in de kroeg doet...
Kijk, zo’n nummer gaat vanuit zijn hart, linea recta naar het mijne.
It's nine o'clock on a Saturday
The regular crowd shuffles in
There's an old man sitting next to me
Makin' love to his tonic and gin
He says, "Son, can you play me a memory
I'm not really sure how it goes
But it's sad and it's sweet and I knew it complete
When I wore a younger man's clothes."
la la la, di da da
La la, di di da da dum
Sing us a song, you're the piano man
Sing us a song tonight
Well, we're all in the mood for a melody
And you've got us all feelin' all right
Now John at the bar is a friend of mine
He gets me my drinks for free
And he's quick with a joke and he'll light up your smoke
But there's some place that he'd rather be
He says, "Bill, I believe this is killing me."
As his smile ran away from his face
"Well I'm sure that I could be a movie star
If I could get out of this place"
Now Paul is a real estate novelist
Who never had time for a wife
And he's talkin' with Davy, who's still in the Navy
And probably will be for life
And the waitress is practicing politics
As the businessman slowly gets stoned
Yes, they're sharing a drink they call loneliness
But it's better than drinkin' alone
It's a pretty good crowd for a Saturday
And the manager gives me a smile
'Cause he knows that it's me they've been comin' to see
To forget about their life for a while
And the piano, it sounds like a carnival
And the microphone smells like a beer
And they sit at the bar and put bread in my jar
And say, "Man, what are you doin' here?"
maandag 5 november 2012
Herfstbladeren. Muziek uit 1998.
Van de paddenstoelen op de dode boomstammen in mijn vorige blog is het maar een kleine stap naar de kale bomen in de herfst. Het ene moment zitten ze nog mooi in het roodgekleurde blad, maar als de herfstwind even flink haar best doet, zijn ze in een mum van tijd kaal.
Stormen en slagregens zijn nu aan de orde van de dag en dat betekent dat mijn alter eega en ik weer graag binnen zitten. Verwarming aan en een beker warme chocolademelk binnen handbereik. Om het compleet te maken nemen we er een stuk gevuld speculaas bij en zetten we een mooi stukje muziek op.
Eva Cassidy bijvoorbeeld. Zij is ons helaas, op de veel te jonge leeftijd van 33 jaar ontvallen, maar we kunnen nog steeds genieten van haar prachtige liedjes. Met de begeleiding van haar akoestische gitaar klinkt Autumn Leaves helemaal melancholisch. Dat komt natuurlijk ook omdat het over een relatie gaat waaraan een einde is gekomen. Gaat het om een ouder? Dat idee krijg ik omdat ze het heeft over ‘door de zon gebruinde handen’. Hoe het ook zij, ze mist haar liefste het meest als de roodgouden herfstbladeren vallen. Wij missen Eva ook. Het is jammer dat we geen nieuwe nummers meer van haar kunnen verwachten, want ze heeft een heerlijk warme stem. Het nummer Autumn Leaves is overigens twee jaar na haar dood uitgebracht. De oorspronkelijke tekst is in 1945 door de Franse dichter Jacques Prévert geschreven. Toen heette het Les Feuilles Mortes (de dode bladeren). Eva vond het kennelijk mooi en heeft het opgenomen. Zo leeft ze voort en dat is een mooie troost.
Stormen en slagregens zijn nu aan de orde van de dag en dat betekent dat mijn alter eega en ik weer graag binnen zitten. Verwarming aan en een beker warme chocolademelk binnen handbereik. Om het compleet te maken nemen we er een stuk gevuld speculaas bij en zetten we een mooi stukje muziek op.
Eva Cassidy bijvoorbeeld. Zij is ons helaas, op de veel te jonge leeftijd van 33 jaar ontvallen, maar we kunnen nog steeds genieten van haar prachtige liedjes. Met de begeleiding van haar akoestische gitaar klinkt Autumn Leaves helemaal melancholisch. Dat komt natuurlijk ook omdat het over een relatie gaat waaraan een einde is gekomen. Gaat het om een ouder? Dat idee krijg ik omdat ze het heeft over ‘door de zon gebruinde handen’. Hoe het ook zij, ze mist haar liefste het meest als de roodgouden herfstbladeren vallen. Wij missen Eva ook. Het is jammer dat we geen nieuwe nummers meer van haar kunnen verwachten, want ze heeft een heerlijk warme stem. Het nummer Autumn Leaves is overigens twee jaar na haar dood uitgebracht. De oorspronkelijke tekst is in 1945 door de Franse dichter Jacques Prévert geschreven. Toen heette het Les Feuilles Mortes (de dode bladeren). Eva vond het kennelijk mooi en heeft het opgenomen. Zo leeft ze voort en dat is een mooie troost.
Abonneren op:
Posts (Atom)