Bel me, als je me nodig hebt! Mooi als dat tegen je gezegd wordt. Hoewel het tegenwoordig wel een beetje ouderwets is. ’Mail –, sms –, of twitter me’ is heden ten dage gebruikelijker.
Maar in 1966, toen de eerste versie van 'Ain’t no Mountain gemaakt' werd, was telefoneren heel modern. In ons gezin deed de telefoon in 1962 zijn intrede. Voor die tijd stuurde men een brief of een kaart. Dus een beller was toch al heel wat sneller.
Het begon met van Marvin Gaye and Tammi Terrell, maar ook Diana Ross heeft het gezongen. Swing Cooperation blijft niet achter. Wij zingen het aanstaande maandag bij ons concert op Koninginnedag ook!
De tekst geeft een vorm van zorgzaamheid weer. ‘Just call out my name, I’ll be there in a hurry, you don’t have to worry…' Roep alleen mijn naam en ik zal er voor je zijn!
Toch vraag ik me wel eens af, of dat vroeger meer gemeend was als nu. Ik ving onlangs een gesprek op tussen twee dames die elkaar op straat tegenkomen. Mevrouw één zet haar fiets op slot en lijkt lichtelijk geïrriteerd omdat dit niet snel genoeg lukt. Mevrouw twee loopt langs en roept: ‘Hé, hallo! Hoe gáát het met jou?’ De fietsmevrouw antwoordt: ‘Hé, wat toevallig! Met jou ook alles goed?’
Mocht het al zo zijn geweest dat het met mevrouw twee niet zo goed gaat, dan is er al geen mogelijkheid meer om dat nog te vertellen. Nu is algemeen bekend dat de vraag: ’Hoe gaat het?’ niet gesteld wordt omdat je dat écht wilt weten. Het is een openingszin. Zijn er dan geen betere varianten? Ik heb er mijn hoofd over gebroken en ik vind het lastig. Ik kom dan toch al gauw uit op: Hé hallo! Als je me nodig hebt, bel me!’ Of reageer op mijn blog!
Koorcollega's, wat vinden jullie van de choreo in het laatste gedeelte van het nummer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten