Als je me nodig hebt. Muziek uit 1978.

Bel me, als je me nodig hebt! Mooi als dat tegen je gezegd wordt. Hoewel het tegenwoordig wel een beetje ouderwets is. ’Mail –, sms –, of twitter me’ is heden ten dage gebruikelijker.
Maar in 1966, toen de eerste versie van 'Ain’t no Mountain gemaakt' werd, was telefoneren heel modern. In ons gezin deed de telefoon in 1962 zijn intrede. Voor die tijd stuurde men een brief of een kaart. Dus een beller was toch al heel wat sneller.
Het begon met van Marvin Gaye and Tammi Terrell, maar ook Diana Ross heeft het gezongen. Swing Cooperation blijft niet achter. Wij zingen het aanstaande maandag bij ons concert op Koninginnedag ook!
De tekst geeft een vorm van zorgzaamheid weer. ‘Just call out my name, I’ll be there in a hurry, you don’t have to worry…' Roep alleen mijn naam en ik zal er voor je zijn!
Toch vraag ik me wel eens af, of dat vroeger meer gemeend was als nu. Ik ving onlangs een gesprek op tussen twee dames die elkaar op straat tegenkomen. Mevrouw één zet haar fiets op slot en lijkt lichtelijk geïrriteerd omdat dit niet snel genoeg lukt. Mevrouw twee loopt langs en roept: ‘Hé, hallo! Hoe gáát het met jou?’ De fietsmevrouw antwoordt: ‘Hé, wat toevallig! Met jou ook alles goed?’
Mocht het al zo zijn geweest dat het met mevrouw twee niet zo goed gaat, dan is er al geen mogelijkheid meer om dat nog te vertellen. Nu is algemeen bekend dat de vraag: ’Hoe gaat het?’ niet gesteld wordt omdat je dat écht wilt weten. Het is een openingszin. Zijn er dan geen betere varianten? Ik heb er mijn hoofd over gebroken en ik vind het lastig. Ik kom dan toch al gauw uit op: Hé hallo! Als je me nodig hebt, bel me!’ Of reageer op mijn blog!

Koorcollega's, wat vinden jullie van de choreo in het laatste gedeelte van het nummer?

Bij de Oosterburen. Muziek uit 2008.

We hebben onlangs een leuke dag doorgebracht met broers, zus, neef, nichten en aanverwanten in het Duitse Essen. Daarom dit keer aandacht voor een Duitstalig nummer. Een redelijk recent nummer wat zeer tot mijn verbeelding spreekt, is dat van Peter Fox – Haus am See.
Hoewel er maar een paar overeenkomsten zijn tussen mijn eigen situatie en zijn tekst, voel ik toch een bepaalde verwantschap. Het is waarschijnlijk de tevredenheid die doorklinkt in het lied. Een huis aan een meer, je familie om je heen, je 100 kleinkinderen die cricket spelen op het grasveld. Wat voor wensen heb je dan nog?
Nu leek een huis aan een meer me nooit ideaal, omdat ik altijd heb gedacht dat regen- en onweersbuien vóór het water bleven hangen. Dat zou dus heel ongunstig uit kunnen pakken. Maar sinds de afgelopen familiereünie weet ik beter. Mijn neef heeft het allemaal haarfijn uitgezocht. Grote wateroppervlakten en rivieren hebben geen invloed op (onweers)buien! Bedankt neef, voor je uiteenzetting. Misschien dan toch maar eens op zoek naar een mooi huis aan een meer. We hebben in Essen trouwens wel een prachtig buitenhuis, in een nog mooier park gezien! Een optrekje van de familie Krupp. Letterlijk een hoogtepunt. Essen is een middelgrote stad in het Roergebied. De voormalige steenkolenmijn heeft nu een culturele bestemming. Het behoort zelfs tot het Cultureel Werelderfgoed! Dat pak je dan toch maar mooi even mee op zo’n zondag! Net als de gezelligheid met elkaar, de herinneringen aan vroeger en het lekkere eten.
Und am Ende der Strasse steht ein Haus am See. Orangenbaumblätter liegen auf dem Weg. Ich hab Acht Cousins, meine Frau ist schön! Danke für den Tag es war Fabelhaft!


Peter Fox - Haus am See (New) [HQ] door wonderful-life1989

Een kus van de Roos. Muziek uit 1994.

Het is voorjaar. Dat betekent rozen snoeien. Ik heb mijn alter eega nooit een rozentuin beloofd, maar de snoeischaar moet wel gehanteerd worden. Over rozen is veel gezongen en geschreven. Ik wil jullie graag laten delen in de prachtige melodie en het fluwelen stemgeluid van Seal. I compare you to a Kiss from a Rose on the grey… zingt hij liefdevol. Ik dacht altijd dat het ging om een roos op het graf (grave), maar hij schijnt ‘grey’ te zingen. Als je de internetfora erop na slaat weet niemand het echt zeker. Seal laat het zelf ook in het midden. Je mag dus kiezen.
Teksten worden vaak een stuk meer literair als je ze niet helemaal begrijpt. Van de meeste boeken die ik ruim 30 jaar geleden moest lezen voor mijn literatuurlijst, snapte ik geen hout. Lijmen / Het been van Willem Elsschot bijvoorbeeld. Niet om door te komen! Bijzonder literair dus. Of het ‘tekstverklaren’ bij Nederlands: Wat heeft de schrijver bedoeld met de zin…. Ja, weet ik veel! Waarschijnlijk weet hij het zelf ook niet, anders had hij het wel wat begrijpelijker opgeschreven. Ik kan me er nog over opwinden!
Gedichten zijn helemaal rampzalig. Wil je daar een bundel van uitgeven dan moet het in géén geval rijmen. Ook deze teksten gaan mij vaak boven de pet. Zet je echter een melodie onder die zinsneden, dan vind ik ze wel weer mooi.
Neem nu mijn eigen vertaling van Seal’s refrein:
Ik vergelijk je met een kus van een roos op het grijs / ooooh / Hoe meer ik van jou krijg / Vervreemdend gevoel is de prijs / Nu staat je roos in de bloei / Je licht is een boei op het graf… Het past in de melodie, het is zo’n beetje te begrijpen en het is taaltechnisch vreemd. Jippie! Ik heb een literair gedicht gemaakt! Oh nee toch niet, het rijmt… Snoeien dus maar weer.

Beroemd worden. Muziek uit 2011 en 1979.

Af en toe hoor je iets op de radio waarvan je denkt: Hé, mooi nummer, maar die artiest is toch overleden? Ik had dat vorig jaar met Rumer. Een zondagmorgen, de radio staat aan in de badkamer. Goede akoestiek. Ik hoor een prachtig nummer van Karen Carpenter. Ik ken het niet. Vreemd. Het wordt afgekondigd als Rumer met het nummer Slow.
Ik heb het daarna nog heel vaak gehoord en altijd, bij de eerste noten, denk ik: Hé, de Carpenters!
Rumer is nu 33 jaar. De leeftijd die Karen Carpenter had in 1983. Ouder is zij, jammer genoeg, nooit geworden. Tja, zo mooi kunnen zingen en toch niet gelukkig zijn… Als ik zo’n stem had, dan ging ik zingen bij een koor!
In 1979, als Rumer geboren wordt, zijn de Carpenters al gestopt met hun live optredens. Karen heeft anorexia. Het beroemd zijn eist haar tol. Er worden nog wel nummers uitgebracht, bijvoorbeeld Sweet, Sweet, Smile.
Dat zie je vaak bij artiesten. Eerst doen ze hun best om zo bekend mogelijk te worden. Ze hebben er echt álles voor over. Dan is het zover. Ze kunnen niet meer zonder bodyguard over straat. Daarna ontwikkelen ze een verslaving en vaak is het dal daarna dieper, dan de top ooit hoog geweest is.
Heeft Rumer het Carpentersstokje overgenomen? Ze was even héél bekend, maar je hoort haar gelukkig al weer wat minder. Ja, dat is fijn, want voor je het weet heeft ze overbelaste stembanden en geen tijd meer om nieuwe nummers te schrijven. Dat zou jammer zijn. ’t Is mooi repertoire voor Swingcooperation.
Gelukkig zijn wij alleen nog maar beroemd in Gorssel en omstreken. Wij kunnen nog rustig over straat. Hoewel, we hebben afgelopen zaterdag wel errug mooi gezongen...