De paddenstoel op een voetstuk. Muziek uit 1978

Je geliefde zet jou op een paddenstoel en zodoende word je boven alles uitgetild. Dat was het idee wat ik, als zestienjarige in 1978, had bij het nummer You Needed Me van Anne Murray. Het is een nummer wat beschrijft wat je geliefde allemaal voor je doet. Het varieert van, je tranen drogen, je hoop geven en je sombere gedachten uitwissen tot, je op eigen benen laten staan en je waardigheid geven. Tevens ben je nódig, heel hard nodig! Uiteindelijk word je dus hoog op die paddenstoel gezet. Ja, zo hoog zelfs, dat je bijna de eeuwigheid kan zien! Ahhhh! Hier moet sprake zijn van échte liefde!
Maar hoe zit dat met die paddenstoel? De tijd van vallende bladeren en prachtige bruin-, geel- en roodtinten, badend in een milde herfstzon is weer aangebroken. Daar horen deze schimmels ook bij! Elfenbankjes, eekhoorntjesbrood en die rode met die witte stippen, de vliegenzwam. Dat blijft voor mij toch wel de oerpaddenstoel. Daar zit Kabouter Spillebeen op heen en weer te wippen, totdat met een diepe zucht, zijn beentjes hopla! de lucht in vliegen. Paddenstoel kapot! Hoe kan het dan, dat je geliefde jou daar op kan plaatsen? En hoe zit dat dan in combinatie met het zien van die eeuwigheid?
Ik heb de tekst er nog eens op nagelezen, maar het gaat hier om een ‘pedestal’ en dat is Engels voor ‘voetstuk’. Aha, je wordt dus door je geliefde op een voetstuk gezet. Dat is mooi, dat herken ik wel. Het betekent trouwens ook (onderstuk van een) ‘schrijfbureau’. En dat maakt de tekst helemaal toepasbaar op mijn geliefde. Soms zet ze mij áán mijn pedestal en dan zegt ze: 'Ach, schrijf nog eens zo’n leuke column over een lied.’

Emotie. Muziek uit 1984

Regisseur, regieassistent, camera- en geluidsmannen, productieassistent. Allemaal leerlingen van het Saxion in Enschede. De regisseur is 22 jaar en ik vind het bijzonder hoe zij de acteurs, die in de meeste gevallen ruim twee keer zo oud zijn, op hun gemak stelt en hen de emoties uit laat beelden die zij graag op het scherm wil zien.
Acteren in een film. Een stille wens is vorig weekend in vervulling gegaan. Overigens niet mijn enige wens en als ik niet Het Slachtoffer had mogen spelen in de tien minuten durende rolprent Miscommunicatie in de Rechtszaal, dan was ik nu niet minder gelukkig geweest. Maar het is wél een belevenis! Mijn tekst bestaat uit welgeteld drie regels en daar moet álle emotie in gelegd worden die ik in mij heb. Dat is gelukt. Althans, volgens ‘De Crew’. Het moet wel verschillende keren overnieuw en uit verschillende posities worden opgenomen, zodat de tijd gaat dringen, maar de regisseur wordt er niet warm of koud van. Ze is overal nodig en moet vele beslissingen nemen. Wat knap dat ze dat allemaal kan!
Toen ik die leeftijd had, in 1984, was ik ook student. Ik leerde in Schoonhoven voor edelsmid. Ik kan me nog herinneren dat we op enig moment in de Zilverstad op het Marktplein een demonstratie hielden van wat we zoal leerden op De Vakschool. Ik zat te ciseleren. Met een hamer en ponsjes een voorstelling maken in metaal. Denk aan avondmaalsborden in de kerk of aan rijk versierde zilveren schalen. Ik heb toen aan mensen, minstens twee keer zo oud als ik, uitgelegd wat ciseleren is. Enthousiast, met kennis van zaken en overtuigd van mezelf. Waarschijnlijk zijn er toen ook wel mensen geweest die hebben gezegd; ‘Wat knap dat die kinderen dat allemaal weten en kunnen…’