Verslaafd. Muziek uit 2011.

Is ‘verslaafd zijn aan muziek’ hetzelfde als ‘een slaaf zijn van muziek?’ In beide gevallen houdt die muziek je in haar greep, maar de eerste vertaling vind ik zelf wat positiever.
In het nummer Slave to the Music laat James Morrison horen hoe hij het ervaart. ‘She’s got me rocking, she’s got me moving, she’s got me dancing’ zingt hij in het refrein. Ik zou daar aan toe willen voegen: ‘She’s got me writing’ want over heel veel nummers valt voor mij wel iets te schrijven. Maar dat heb je al ervaren, anders las je dit waarschijnlijk niet.
James zingt met hese stem over zijn verslaving en het komt mij voor dat de vergelijking tussen muziek en een lieve, aantrekkelijke vrouw niet zover weg ligt. Daarom spreekt het nummer mij waarschijnlijk ook zo aan. Zo iemand kan het beste in je losmaken en de verslaving ligt om de hoek.
James is dus eigenlijk verslaafd aan de liefde. Of gaat die vergelijking te ver? Voor mij niet. Een nieuwe song, die goed gemaakt is en mooi gezongen wordt, maakt bij mij soms gevoelens los die aan verliefdheid grenzen. Wanneer komt het nummer weer langs op mijn favoriete zender? Hoor ik er dan nog weer nieuwe dingen in? Vind ik het nummer nog steeds mooi als ik het vaker hoor?
Soms gaat het over. Het wordt bijvoorbeeld téveel gedraaid en de melodie is niet ‘spannend’ genoeg om over te gaan in ‘houden van’. Maar er zijn ook een paar nummers waar ik al veertig jaar warme gevoelens voor koester. Dit nummer zou best eens in dat rijtje thuis kunnen gaan horen. In ieder geval zal zij mij waarschijnlijk altijd herinneren aan de tijd dat ze mij tot schrijven heeft aangezet. ‘Slave to the music, no I won’t stop until my heart pops…, she’s got me writing….’



She pulled me in so easily
right from the start
she played me like I was a melody
one bang on the drum and she funks me with a sweet kiss
she's touching me with lovers caress
no I can't fight it

She's got my soul she's captured me
holds me hostage when I hear that beat
I won't take these shackles off my feet
'cause they're the only thing that make me feel free, that's why

I'm a slave to the music
No I won't stop until my heart pops
I'm a slave to the music
No I won't give in until I stop breathing

She's got me rocking
She's got me moving
She's got me dancing
I don't wanna be saved
Slave to the music
I don't wanna be saved
Slave to the music, yeah.. yeah

She fought the pop and I'm barely alive
But keep on givin' it's the only way to survive
But I can't help but shuffle my feet
moving like a zombie, chasing' the beat

She lures me in oh sweet surrender
locks me down like a repeat offender
I won't take these shackles off my feet
'cause they're the only thing that make me feel free, that's

Het verhalenboek

De regelmatige bezoeker van deze pagina heeft al wel begrepen dat ik een passie heb voor popmuziek, gecombineerd met een passie voor het geschreven woord. Het zal jullie dan ook niet verbazen dat ik graag het Top 2000 Verhalenboek zou willen bemachtigen. Dat kan, door mee te doen aan het Top 2000 Introspel. Ik heb meegedaan! Ik heb in 30 seconden drie intro’s goed geraden!
Als ik het nummer bel, op een dinsdagavond even na negenen, zegt een vriendelijke mevrouw dat ik waarschijnlijk wel als kandidaat geselecteerd zal worden. Verliezen kan niet, want alleen het meedoen wordt al beloond met eerder genoemd boek. Mijn adresgegevens worden genoteerd. Ze gaan mij bellen, zegt de mevrouw. Mijn alter eega en ik gaan verder met onze bezigheden aan de keukentafel. Nagels lakken, kruiswoordpuzzelen, lezen en radio luisteren. Als het Introspel langskomt blijkt dat er iemand anders is geselecteerd. Vreemd. Maar niet getreurd, misschien in het volgende uur. Als ook dit uur bijna ten einde loopt en ik nog steeds niet gebeld ben, word ik ongerust. Dan roept de presentator: ‘Als je mee wilt doen met het Introspel, dan moet je nú bellen.’ Ik toets meteen het nummer in en ik krijg dezelfde aardige mevrouw aan de lijn, die roept: ‘Oh, gelukkig! Goed dat je belt! Ik heb waarschijnlijk je telefoonnummer verkeerd genoteerd. Ik kreeg iemand aan de lijn die absoluut geen idee had waar het over ging. Maar blijf aan de telefoon, dan kom je zó in de uitzending. Succes!’
De rest is geschiedenis. Een paar collega’s hebben mijn ‘two minutes of fame’ live op de radio gehoord. Leuk! Het levert een 10 cd box op met het beste uit de Top 2000 én het verhalenboek!

Fietsenkelderkampioen. Muziek uit 1977.

Ooit was ik een kampioen! In een fietsenkelder in 1977. In die tijd zit ik in de tweede klas van de Mavo. Ik voel me heel wat, want ik zit al voor het tweede achtereenvolgende jaar in de tweede klas. Ik zing in die fietsenkelder dat wij de kampioenen zijn. We are the champions my friend! Oueen maakt in die tijd aan de lopende band hits en dit is er ook weer één!
Eigenlijk is de fietsenkelder verboden terrein voor ons scholieren, in ieder geval in de pauzes. Maar als het regent dan wil je toch wel graag droog zitten, niet dan? Achter in die kelder, om het hoekje, staan zelfs nog wat attributen waar je op kunt zitten. Bovendien is de akoestiek geweldig.
Genoemd Queen nummer is op dat moment bij velen geliefd en ik ken al vrij snel de tekst uit mijn hoofd. Muziekblad Popfoto heeft daar een mooi steentje aan bijgedragen. Het begin van het nummer is zacht en gedragen. Ergens in het midden wordt gezongen You brought me fame and fortune and everything that goes with it, I thank you all! Eigenlijk wordt die zin meer gesproken dan gezongen en ik declameer hem met een perfect gevoel voor drama. Mijn linkerarm is gespreid en mijn rechter gebogen alsof ik een microfoon vasthoud. Ik bén Freddy! De benen wijd en het hoofd een beetje schuin. En daarna uithalen: We are the champions my friend. And we’ll keep on fighting ‘till the end… Het refrein wordt door mijn publiek meegezongen. Het galmt prachtig door de kelder.
Hier komt abrupt een einde aan als de conciërge de hoek om komt. Hij dirigeert ons met harde hand naar buiten, onderwijl sancties naar ons roepend die er niet om liegen. Strafwerk, nablijven, directeur, plein vegen… Wij zijn de kampioenen, maar we voelen al snel nattigheid…

The Rose. Muziek uit 1980

Karaoke is ooit iets bijzonders geweest. Dat kun je je nu bijna niet meer voorstellen! We schrijven begin jaren negentig. Als afsluiting van het clubseizoen, op de gezellige avond voor de leiding, heeft men een karaokeset gehuurd. Wat een uitvinding! Ik vind het ge-wél-dig! Je geeft aan welk nummer je wilt zingen en daarvan hoor je de muziek. De tekst verschijnt in beeld en meezingen maar. Voor de intrede van het World Wide Web was het toch best lastig om aan de tekst van een lied te komen. Je kon een songtekst uit een muziekblad halen. Maar met karaoke is dat geen probleem meer. De tekst verschijnt op het scherm en kleurt rood op het moment dat je moet zingen. Er is een microfoon bij en een paar boxen, dus het publiek kan je optimaal beluisteren. Voor mij is het onbegrijpelijk dat niet iedereen de hele tijd mee wil zingen. Ik vind het fantastisch, dus ik sta die avond regelmatig met de microfoon in mijn hand.
Mijn alter eega is ook van de partij. We kennen elkaar dan nog niet zo lang. Ik wil graag een goede indruk op haar te maken en dus doe ik erg mijn best. Zij kan zich mijn optreden ook nog goed herinneren. Vooral The Rose van Bette Midler komt sterk bij haar binnen. Dat is natuurlijk ook een erg mooi nummer. In haar herinnering zong ik het prachtig die avond. Als we het nummer later nog wel eens op de radio horen, denken we altijd aan dat moment terug.
Toen mijn alter eega Sarah mocht aanschouwen, heb ik voor haar een tekst geschreven op de melodie van dit lied. Het leek me echter te moeilijk om dat live te zingen op haar feestje. Daarom is het opgenomen op een CD. Zodoende kon ik het, bijna twintig jaar later, nogmaals voor haar zingen op karaoke-achtige wijze. Het effect was nog even sterk…

Je kunt er beter mee ophouden. Muziek uit 1988.

Vorige week is mijn tiende bijdrage op deze plek gepubliceerd. Een jubileumbijdrage! Voor diegenen onder jullie die nu hun wenkbrauwen optrekken en zeggen: ‘Poeh, wat is ‘tien keer’ nu voor jubileum?’ Nou, ik heb ook nagedacht over twaalf-en-half, maar dat blijkt moeilijk uitvoerbaar. Ik hou namelijk niet van halve maatregelen c.q. halve maten en halve regelen. Dat ziet ! Komt nog bij dat, in deze tijden van snelle media, tien weken al best lang is! Even dus een rustmoment om de bijbehorende parafernalia, een virtuele oorkonde en denkbeeldige roem, in ontvangst te nemen en jullie te bedanken voor je niet aflatende steun. Lieve, trouwe lezers bedankt! Het waren tien prachtige weken! Ik heb ervan genoten. Nee, nee, vreest niet, ik ga er heus mee door. Ik zou echter wel graag willen weten of jullie er ook nog zijn?
Het publiceren op deze plek is wel te vergelijken met het maken van radio. Ik luister er dagelijks naar en ik denk vaak, wat fijn dat al die radiomakers weer wat te genieten in elkaar gesleuteld hebben. Maar ik laat ze dat nooit weten. Dat doen anderen wel, denk ik dan. Bovendien weten ‘ze’ vast wel dat ik vanaf zes uur ’s ochtends naar hun bijdragen luister.
Nu weet ik natuurlijk ook wel dat jullie op zondag massaal afstemmen op een verse blog. Maar ik zou het toch wel leuk vinden om af en toe nog eens een piepklein reactietje van jullie te vinden, onderaan deze pagina. Vinden jullie de nummers leuk? Mis je iets? Verzoeknummers worden óók gehonoreerd! Het is misschien wel een beetje gevaarlijk wat ik nu vraag want dat kán natuurlijk uitdraaien op het nummer You better stop van Sam Brown. Ik beloof dus niet dat ik álles ter harte neem!

You srewed me over. Muziek uit 2011.

Elkaar eens flink de waarheid zeggen of zelfs de relatie beëindigen. Het hoort bij het leven. Er zijn ook vast al heel veel nummers geschreven over zoiets pijnlijks. Drama leent zich natuurlijk uitstekend als inhoud voor een gevoelig lied. Het is uit met degene die ooit je grote liefde was, je likt je wonden en schrijft een lied met een persoonlijke ondertoon. Tegenwoordig zit er ook vaak een filmpje bij zo’n nummer. Dat maakt het nog persoonlijker. Zoals bijvoorbeeld bij Gotye, Somebody that I used to know.
Ik heb de song nu een paar keer gehoord op mijn favoriete radiozender. De eerste keer, begin oktober 2011, viel het me op door het intro. Het pianopingeltje heeft wel wat weg van Altijd is Kortjakje ziek of een ander bekend deuntje. Daarna wordt er gezongen door een man en een vrouw. Ik vond het wel mooi, het klonk best lief. Toen ik beter ging luisteren hoorde ik ook een wat bozere ondertoon. De man zingt: But you didn’t have to cut me off… en de dame zingt iets van: All the times you srewed me over… nou, dat voorspelt allemaal niet veel goeds. Even kijken dus naar het filmpje. Hé, dat is een fascinerend beeld! Dáár is veel tijd in gestoken! De getoonde man lijkt zonder kleren aan gefilmd te worden (niet in zijn geheel hoor, maar tóch….) en later wordt de achtergrond verdeeld in vlakken die gevuld worden met verf. De man wordt met dezelfde gekleurde vlakken beschilderd. Hij gaat als het ware op in de achtergrond. Dan blijkt er ook een vrouw te staan. Zij is ook beschilderd en gaat ook op in het schilderij. Zij is boos op hem en dat laat ze blijken! Hij is ook boos op haar. De relatie is beëindigd, zoveel is wel duidelijk en ze vechten het op dit filmpje uit. Wij zijn er getuige van. Gênant eigenlijk. Maar het lijkt me een kanshebber voor een grote hit. Eind goed al goed!



Now and then I think of when we were together
Like when you said you felt so happy you could die
Told myself that you were right for me
But felt so lonely in your company
But that was love and it's an ache I still remember

You can get addicted to a certain kind of sadness
Like resignation to the end
Always the end
So when we found that we could not make sense
Well you said that we would still be friends
But I'll admit that I was glad that it was over

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know

Now and then I think of all the times you screwed me over
But had me believing it was always something that I'd done
And I don't wanna live that way
Reading into every word you say
You said that you could let it go
And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know...