Vuurtoren. Muziek uit 1977.

De stukjes die jullie hier lezen worden vaak, in eerste opzet, geschreven op een bankje in (bij voorkeur) de zon. Ik verplaats mij hiervoor, in mijn lunchpauze, naar de plaatselijke jachthaven.
Meestal weet ik wel waar het stukje over moet gaan, maar soms doe ik ter plekke inspiratie op. Zo ook deze keer. Ik kijk naar de bootjes die nu, het is december, veelal onder een dekzijl zachtjes deinen op de golfjes. De gedachte aan Harbourlight van Windjammer is dan niet ver meer. Ik vind dat nog steeds een prachtig nummer, zowel qua tekst als muziek. Het is zo romantisch…
We gaan terug naar 1977. Een grote hit is het trouwens nooit geworden, hoger dan op nummer 15 heeft ze in de hitlijsten niet gestaan. In die tijd ben ik een puber die stevig gelooft in een geliefde die een lichtend baken zal zijn in mijn bestaan vol stormen en wilde zeeën. Mijn vuurtoren die mij de weg zal wijzen en altijd weer zal zorgen voor een behouden thuiskomst, die me door de donkere nacht zal leiden, zoals mijn fiets-voorlamp mij door het spaarzaam verlichte buitengebied naar huis begeleidt. Zoals de maan, die ook altijd speciaal met míj meefietst.
Op dat moment ben ik nog onbekend met het gegeven dat het nog wel even zou kunnen duren voordat ik zo’n licht zal vinden. Maar een vast geloof, in een haven waar de zon schijnt en alwaar je kunt deinen op de golven van het bestaan, heeft ervoor gezorgd dat ik die ook écht heb gevonden.
En als het regent of stormt? Dan gooien we het dekzeil over ons heen en zetten we de stormlantaarn in onze haven. Zodat we voor iedereen die dat wil te vinden zijn. En dan wachten we tot de zon, of de maan, weer gaat schijnen!