Dit is een heerlijke week. De Top 2000 op Radio2. Wat het vooral fijn maakt, is de afwezigheid van narigheid in de wereld. Je krijgt er in ieder geval maar weinig van mee. Een heel kleine portie rondom het uur in het nieuws, voor de rest alleen muziek. Sluimerende herinneringen ontwaken. Ze worden met mede luisteraars gedeeld. Daarom duurt deze 13e top 2000 ook een dag langer dan de eerste in 1999. Ik kijk maar zelden in de lijst. Ik laat me liever verassen. Maar ik maak een uitzondering voor woensdagmiddag 28 december. Dan bak ik namelijk kniepertjes. Dat zijn opgerolde koekjes die met behulp van een heet knijpijzer gebakken worden. Het recept heb ik ooit gekregen van mijn moeder. Zij had het geschreven op de binnenkant van het kaft van haar stukgelezen kookboek.
Ik giet het dunne, naar anijs smakende, beslag op het ijzer, klap het dicht en na enkele minuten kan het kleine pannenkoekje eruit. Nieuw beslag erin en dan direct het eerste koekje, met behulp van een stokje, oprollen. Binnen enkele seconden is het deeg hard en heb je een mooi ‘rölleke’. Het symboliseert het komende jaar. Alles is nog verborgen. Een plat koekje staat symbool voor het afgelopen jaar, alles is zichtbaar, zonder geheimen.
Deze bezigheid, die over het algemeen een kleine vier uur in beslag neemt, leent zich uitstekend voor het beluisteren van de Top 2000. Ik heb gezien dat Maggie Mac Neal langskomt, zij gaat opnieuw Terug naar de Kust. Trouwe lezers weten al wat ik met dat nummer heb. Ik ga hard meebrullen met Bette Midler met haar Beast of Burden en bij de The Moody Blues ben ik weer met mijn alter eega in Parijs, op de Boulevard de la Madeleine. Ik verheug me dus op de kniepertjes, maar nog meer op het bakken ervan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten