How ‘bout us? Muziek uit 1980.

Schuifelen heet het in onze streek, elders heeft men het over slijpen. Tegenwoordig doe ik het nog maar zelden. Ja, als we Champaingn horen op onze favoriete radiozender. Dan ‘slow’ ik in de huiskamer met mijn alter eega.
In het prille begin van de jaren ’80 is het, op een fuif of schoolfeest, een perfect schuifelnummer. Je danst, dicht tegen elkaar, met degene met wie je verkering hebt of graag wílt hebben. Er is bijna geen ruimte voor nodig, het licht is gedimd en er ontstaat een intieme sfeer. Het nummer kan niet lang genoeg duren…
Tenzij je door iemand gevraagd bent waar je eigenlijk niets voor voelt. Op tijd ‘nee’ zeggen is niet mijn sterkste kant en dan is het afzien! Mijn danspartner, geheel in trance, heeft het kennelijk wél naar zijn zin. Ik zie mijn droomvrouw-van-dat-moment langsschuifelen met een jongeman. Ik hoop dat zij ook niet helemaal happy is met de omstandigheden. Zij danst toch ook liever met mij? Maar zij lijkt volmaakt tevreden en er is geen kans op oogcontact, simpelweg omdat ze haar ogen gelukszalig gesloten heeft. Jammer van zo’n mooie plaat…
De situatie die ná zo’n schuifelnummer kan ontstaan is zo mogelijk nóg lastiger. Mijn schuifelpartner is er na zo’n intiem moment van overtuigd dat er sprake is van verkering. Ik vind van niet, maar op tijd ‘nee’ zeggen…
Het kan nog erger: iederéén denkt inmiddels dat er sprake is van een relatie tussen mij en de bewuste jongen. Ik ben daar niet in gekend. Is het waar wat ze beweren? Een netelige kwestie!
Ik heb zoiets ooit opgelost door de betreffende jongeling te confronteren met de uitspraak: ‘Als we verkering hebben maak ik het uit en als we dat niet hebben, maak ik het ook niet aan!’ Zó zit dat met ons!